گلهای تازه ۷۷ - پر کن پیاله را - دستگاه ماهور
گلهای شجریان (۶۰)
خواننده: محمدرضا شجریان
ویولن: حبیبالله بدیعی
آهنگساز و تنظیمکننده: فریدون شهبازیان
گوینده: آذر پژوهش
شعر آواز: فریدون مشیری
پرکن پیاله را
کاین آب آتشین
دیری است ره به حال خرابم نمیبرد...
این جامها که در پی هم میشود تهی،
دریای آتش است که ریزم به کام خویش
گرداب میرباید و آبم نمیبرد...
من با سمند سرکش و جادویی شراب،
تا بیکران عالم پندار رفتهام،
تا دشت پرستارهی اندیشههای ژرف،
تا مرز ناشناختهی مرگ و زندگی،
تا کوچه باغ خاطرههای گریزپا،
تا شهر یادها...
دیگر شراب هم، جز تا کنار بستر خوابم نمیبرد...
پر کن پیاله را
هان! ای عقاب عشق،
از اوج قلههای مه آلوده دوردست
پرواز کن به دشت غمانگیز عمر من،
آنجا ببر مرا که شرابم نمیبرد،
آن بیستارهام، که عقابم نمیبرد...
در راه زندگی، با این همه تلاش و تقلا و تشنگی
با این که ناله میکشم از دل که
آب... آب...
دیگر فریب هم به سرابم نمیبرد
پر کن پیاله را...
