Metin, birine sarılma ihtiyacının biyolojik ve nörolojik temellerini açıklamaktadır. İnsan beyninin, fiziksel temas ve yakınlık yoluyla kendini güvende hissetmek üzere programlandığı belirtilmektedir. Sarılmak, oksitosin salgılanmasını tetikleyerek stres hormonu olan kortizolü azaltır ve güçlü bir rahatlama hissi yaratır. Bu eylem aynı zamanda, tehdit algısıyla ilişkili olan amigdalayı sakinleştirerek parasempatik sinir sistemini aktive eder ve kalp atış hızını düşürür. Ek olarak, sarılma, prefrontal korteksin empati ve duygusal düzenleme üzerindeki kontrolünü desteklemektedir. Sonuç olarak, sarılma arzusu yalnızca duygusal bir eğilim değil, beynin güvenlik, stres azaltma ve sosyal bağ kurma işlevlerinin doğal bir biyolojik mekanizmasıdır.
