In de zesde aflevering starten we vanuit een denkbeeldige vlucht over de Flevopolder. We zien Almere liggen met haar geordende infrastructuur. Verkeer gaat van A naar B. We zien de mens niet direct. Toch is het de mens die het allemaal beweegt. De mens is bezig met de mens. De ene vervoert de andere naar zijn of haar werk. Dat werk staat weer in dienst van de mens... we verzorgen en ondersteunen elkaar. Maar we werken elkaar ook tegen of nog erger, we doen elkaar iets aan. De vele interacties die plaatsvinden in een stad roepen het beeld op van een levend organisme. Zijn we als mensheid een geheel?
Het perspectief van een stad, land of de wereld als organisme is niet nieuw. Meer dan een halve eeuw geleden opperde Marshall McLuhan dat de wereld op een dorp lijkt doordat afstanden er steeds minder toe doen. Ongeveer tegelijkertijd formuleerde James Lovelock de gaia-hypothese die expliciet uitgaat van de aarde als een levend organisme. In de jaren zestig van de vorige eeuw ontstond rond deze noties een hoopgevende stemming. Een wereldgemeenschap waarin landen elkaar oprecht helpen, in hoeverre is dat ideaal nog actueel?
In het gesprek constateren we dat de overlevingsstand de mensheid niet dichter bij elkaar brengt. Er ligt een uitdaging om een verbindend verhaal te ontwikkelen waaruit mensen inspiratie kunnen putten over hoe bij te dragen aan ‘wij’, aan een samen-bestaan. Geestelijke vrijheid wordt belangrijker nu ons bestaan steeds vaker en vergaander worden gereguleerd. Dat een jonge stad als Almere een dialoog opent over de toekomst van de stad doet ons beseffen dat het anders kan. En dat andere, kan in Almere!
