Pan Bóg wszystkich nas powołuje do wspólnoty ze sobą, powołuje do zbawienia. Zbawienie jest darem. Kosztuje tylko tyle, co wysiłek otwarcia serca i ręki, aby je przyjąć. Jednocześnie jest jednak zadaniem i wielką walką, gdyż serce jest twarde a ręka uschła. Fundamentalnym grzechem, od którego trzeba się odwrócić to samowystarczalność i zarozumiałe przekonanie, że jest się sprawiedliwym – „listek figowy człowieka, który nie zna bezinteresownej miłości Boga” (o. Silvano Fausti SJ). Co jest tymi „ciasnymi drzwiami”, które Pan otwiera, abym przez nie wszedł na spotkanie z Nim? Jak możemy utrzymać otwarte drzwi naszej wspólnoty dla wszystkich ludzi?
