Evvel zaman içinde, köyün birinde melun mu melun bir çoban yaşarmış. İnsan demez, hayvan demez her bir mahlûkata eziyet edermiş. Kötülüğü yüzüne yansır, çirkinliğinin ünü dağlar ovalar aşarmış. İnsanlar cani ruhundan korkar, yanına bile yaklaşmazmış. Karakola düşermiş çoban; bir şekilde çıkar, zulme kaldığı yerden devam edermiş. Köylüden dayak yermiş çoban, çıkar ahaliye eziyete devam edermiş. İnsanlar neylesin, “elleşmeyelim de çoluğa çocuğa tebelleş olmasın” derlermiş.
