Szafarstwo
Nowy Testament jest pełen zaleceń dotyczących dawania, hojności, gromadzenia pieniędzy na ofiarę i dar dla innych itd. Wszystkie one wynikają z nauczania Jezusa na temat własności i szafarstwa.
Bóg nam powierzy tyle ile będzie widział ze jesteśmy w stanie dźwignąć w sensie odpowiedzialnych i mądrych decyzji
Przypowieść o talentach/minach/grzywnach Łk 19:1-28
Przypowieść o głupim bogaczu marzącym o rentierstwie Łk 12,15-34
Przypowieść o nieuczciwym, ale sprytnym szafarzu Łk 16:1-13
Wnioski:
- Właścicielem wszelkich dóbr materialnych jest Bóg
- Bóg jest ochotnym dawcą, który udziela ludziom zarówno samych dóbr lub ich ekwiwalentów, jak i obdarza zdolnością do ich zdobywania (zatem to, co mamy jest tym, co oryginalnie dostaliśmy od Niego i co pomnożyliśmy naszą pracą)
- Kapitał, który dostajemy, jest narzędziem do inwestowania i ma nam służyć w okresie naszego życia na ziemi, opuszczając nasze stare ciało będziemy musieli go zostawić (nie ma zatem sensu pomnażanie go bez końca, bo on nadal, nawet przekazany dzieciom, będzie tylko narzędziem)
- Nasze i wędrowanie pieniędzy na ziemi przynosi owoc w niebie w postaci „bogactwa w Bogu”, którym będziemy zarządzać w tysiącletnim Królestwie
- Dzielenie się tym, co mamy z ubogimi - w formie jałmużny pieniężnej czy jakiejkolwiek innej, np. w formie pracy - jest najlepszą inwestycją
- Rozdawanie z wyrachowaniem, bez miłości nic nie daje (choćbym rozdał całe swoje mienie 1Kor 13)
