Her şeyi tam yapma çabası…
Her adımda doğru olma arzusu…
Ve sonra, iç sesin fısıltısı:
"Yine olmadı."
"Yine eksik."
"Yine geç kaldın."
Ama o sesin karşısına bu kez başka bir ses çıkıyor:
Nazik.
Anlayışlı.
Kucaklayan.
Kendime kızmak yerine, anlamayı seçiyorum.
Yargılamak yerine, gözlerimi yumuşatıyorum.
Kusursuzluk değil, kendime kalpten gelen bir hoşgörüyle yaklaşıyorum.
Çünkü her tökezleyişin ardında sadece daha çok sevilmek isteyen bir yanım var.
