Soms komt liefde niet in bloemen of kaartjes, maar in een handtekening onder een euthanasieverklaring.
Esther was een volwassen vrouw toen haar moeder, na jaren van slopend ziek zijn, vroeg of zij wilde tekenen. Haar vader kon het niet. Kon het niet opbrengen om de pen te pakken die een einde zou maken aan het leven van de vrouw met wie hij alles had gedeeld. Dus deed Esther het. Uit liefde. Zonder aarzeling, zegt ze, al trilt haar stem nog als ze eraan terugdenkt.
Zij stierf. Rustig. Omringd door de mensen die haar het allerliefst waren.
En toen begon het pas echt.
Haar vader, die altijd de sterke was geweest, bleek dementie te hebben. Ineens was er niemand meer om voor hem te zorgen – behalve zij. Veertien jaar lang was Esther mantelzorger: eerst voor haar moeder, daarna voor haar vader. Ze regelde artsen, medicijnen, nachtelijke onrust, verdriet zonder woorden. Ze leefde met één oor aan de telefoon en één oog op de klok.
En toch zegt ze, zonder een zweem van verbittering:
“Het voelde nooit als een offer.”
Omdat het liefde was. Geen liefde met grote gebaren, maar de liefde die maakt dat je blijft opstaan, ook als je eigenlijk niet meer kunt. De liefde die maakt dat je lacht terwijl je van binnen kapotgaat. De liefde die maakt dat je blijft, ook als de hele wereld zegt: “Esther, je mag ook aan jezelf denken.”
In de podcast praten we bijna een uur. Over een leven dat in één dag volledig kantelde. Over stille trots en stiekeme schuldgevoelens. Over die ene heldere seconde waarin haar vader weer precies wist wie ze was. Over rouwen om iemand die nog naast je zit. En over hoe je, tegen alles in, toch overeind blijft.
Esther noemt zichzelf geen heldin. Ze is gewoon een dochter, zegt ze.
Maar als je haar hoort vertellen, met die kalme, warme stem, dan weet je: dit is liefde in haar rauwste, mooiste, zwaarste vorm.
Esther: veertien jaar liefde, tot het einde en ver daarna.
Ik denk dat dit je raakt. Mij heeft het diep geraakt. ❤️
