Nietzche de tabiidir ki her düşünür gibi kendi kavramları ile düşünmüştür. Bunlardan önemli gördüğüm en önemli kavramsa “decadence”tır. Decadence insanın toplumsal manada yozlaşması, erdemlerini yitirmesidir. Özellikle toplumsal bazda gerçekleştiği için insan bunun farkına ancak kendi üzerine derin düşünürse varabilir. Tolumun yardan yuvarlanması olarak görebiliriz. O toplum düşünce alanına ait ne varsa ayağa düşürmüştür. Hançerlioğlu düşkünlük diyor. Kökü Latince’deki düşmek “cadere”ya kadar gitmektedir. Toplumun çöküşü ve düşüşü olarak dediğimiz üzere terimsel bir mana kazanmıştır. Kelimeyi Nietzsche kesinlikle terakkinin olumsuzu olarak kullanmaz. Nietzsche ahlakımızın ve felsefemizin dekadansın formaları haline geldiğinde ısrarcıydı. Hatta Kant için özellikle çizdiği reçetenin aptalca bir dekadanslık olduğunu da eklemiştir. İnsan kendisine sunulan bütün imkanları yoksunluk ve ifsadın pençesine atmıştır. Artık değerleri dekadans değerleridir. Bu kısma yoksunluk ve kötürümleşmek demek daha doğru. Çünkü insan olanaklarını sınırlandırmak suretiyle kendisini sürekli ihata etmektedir.
