Bij het volk Israël is hun geloof ook naar de achtergrond verdwenen. Door de jaren heen zijn ze in Babel veel kwijtgeraakt van hun rijke traditie (Ezra 3: 1, 3-6). Maar nu staan ze daar weer, met angst in hun hart, in Jeruzalem, in hun eigen land, bij de resten van hun verwoeste tempel. Weinig is er nog maar van over. En toch staan ze daar. Ze weten precies wat ze willen en dat doen ze ook. Ze laten zich hier niet leiden door hun angst. Ze gaan niet eerst de tempel helemaal herbouwen op de puinhopen en dan pas weer bezig met hun geloof in God. Ze maken een beginnetje. Dat is genoeg voor nu.
Zoals er in een bos allerlei bospaadjes zijn, zo stel ik me voor, zijn er in je hart de gebaande wegen naar God. Hoe ver je je soms ook afgedwaald kunt voelen, die gebaande wegen blijven er. Je weet de weg.
