Ademnood. Dat hebben we volgens dominee Aart Mak gekregen van de coronatijd. We verloren onze onbevangenheid, velen staan zo strak als een veer. Niet zo gek dat velen gaan terugverlangen naar vroeger, toen het leven nog eenvoudig was. (Wast het dat echt?). De vraag is: Hoe kunnen we, na en temidden van dit alles, toch weer ruim adem leren halen? Hoe lukt het om zonder angst te leven? Kan dat nog?
Toen in de jaren dertig van de vorige eeuw de Alle-Dag-Kerk begon was het doel dat mensen in de middagpauze ‘op adem konden komen.’ Het waren de crisisjaren. We zijn dus niet de eersten die dit meemaken.
Genesis 2 vertelt ons hoe God, de Schepper, zijn adem in ons legt. De mens wordt uit het stof gemaakt, hij is een klompje klei, maar God blaast er zijn adem in. De levensadem van zijn Geest. Die mogen we inademen en uitademen.
In alle benauwdheid is die adem een geschenk voor het leven. Dagelijks mogen we leren om weer ruim adem te halen. Dat is een plicht, naar onze kinderen en kleinkinderen. Maar eerst en vooral is het een geschenk!
