Toch blijf ik het vreemd vinden. Waarom sputtert mijn interne monoloog tegen als ik stappen voorwaarts probeer te zetten? Waarom probeert de verleidelijke stem van gemak en comfort mij te overtuigen om vooral geen moeilijke dingen te doen? Het lijkt tegenstrijdig dat een intern mechanisme mijn focus op gezondheid probeert te saboteren.
