Ji bo ku ji rastiya Kurdistanê û tevgerên kurdan dûr bisekinin, kevneşopiyên anarşîzmê yên rêxistinî û şoreşgerî bi qestî hatin jibîrkirin. Hemû cure têkoşînên edaletê û serhildanên dij-kolonyal bi heman awayî wekî neteweperestiyê hatin nirxandin. Bi zanebûn bal kêşan ser taybetmendiyên otorîter ên tevgera kurdan, berxwedana mafdar û rewa ya kurdan hat paşguhkirin. Li ser serdestiya neteweyî, newekheviyên çînî û zayendî ti gotareke radîkal û pêşniyar neafirandin û xwe bi rexneya otorîteyê ve sînordar kirin.
