Marcel Proust ji bo ku li labîrenta bîranînên xwe bigere, Balzac ji bo bablîsokên ruhê jinan vebêje, Fîrdewsî ji bo ronahîya zêran û Ehmadê Xanî ji bo biçûkên kurmancan kitêbên xwe nivîsîn. Her yek ji wan bû sitûneke edebîyata cîhanê û qeyikên zimanên xwe berdan behra hibrê.
