Perîxan mir. Ji tirsa tenêtîyê her xwe bi van ‘îş û emilên beredayî ve mijûl dikim, newêrim li odeya tenêtîya xwe bimînim û xwe bişerimînim, newêrim li xwe mikûr bêm û bêjim Perîxanê, min nekarî ez bêm hawara te, ji min nehat, ew zirav bi min ra tunebû, çi fêyda min ji çi kesî ra tune, ev sifeta beredayîtîyê jî min li sûka virkeran ji bo xwe kirîye, ya rast min nekirî jî, min dizî! Çîrok hatin kuştin, min got şikir em sax in; bavên kezebşewitî -yên ku neman li hêvîya xebera şehadeta zarên xwe- xwe kuştin, min got şikir em sax in.
