Li cihekî nenas, li ser banekî xerîb rûniştî yî tu. Baraneke ecêb dibare, ewqas zêde ye ku ji axa banî derbasî hundir dibe û ji kêranan dipale dilop bi dilop. Tu dixwazî xwe berdî xwarê, cihek tuneye ku tu bikaribî dakevî. Her dilopa baranê ku li canê te dikeve, te aciz dike. Lewre ji berê ve tu ji şilayiyê hez nakî, divê tu wê demê xwe ziwa bikî. Banekî vala ye, tiştek tuneye ku tu xwe bidî binî. Dareke zerdeleyê dibînî ji banî bilindtir, lê çiqilên wê têrê nakin ku te biparêzin ji baranê, jê ecêbtir ji belçimên darê zêdetir av dibare. Li xwarê coyek heye, ji kêfa baranê xwe kaş dike, diherike. Xuya ye, ji zû ve ye baraneke wiha nedîtiye. Tu zêdetir aciz dibî, tu zêdetir şil dibî. Tu dibêjî, tu jî bikaribûya hema wisa biherikiya, dibe ku te yê xwe evqas aciz nekira. Lê na, tu ne ew co yî, tu ne ew av î. Tu diçî li aliyê din ê banî temaşe dikî, serê xwe berdidî xwarê, kesek tuneye. Çend mişkên reş û sik dibînî ku xwe dane ber baranê. Li ser banên din, ji xeynî çîrikên ku xwediyên wan ew li ber baranê hiştine, tiştek tuneye. Gunehê te bi wan tê, niha li ba te bûna te yê çend heban bidaya ber gezan.
