I. Tenêtî / tenê tu!
Mirov, yê bi tenê ye! Goşt, hestî û hest! Û hinekê jî poşmanî. Ya kir û nekira! Piştî emrekî, serpêhatîyan û xapandinan mirov fehm dike ku bi tenê ‘xwe’ heye. Helbet ne tenê bo xwe. Ew tiştekî dî ye. Ez behsa hebûna bi tena serê xwe dikim. Ji bo kesên ku haya xwe ji xwe hene, tenêtî nebûna kesên din nîne, tenêtî hebûna xwe, keşfa ‘xwe’ ye!
