Konuştu
“Bize sevgiden bahset”
Ve o müthiş sesiyle konuştu,
Sevgi sizi çağırınca, onu takip edin,
Yolları sarp ve dik olsa da
Ve kanatları açıldığında bırakın kendinizi
Ve sizinle konuştuğunda, ona inanın
Kuzey rüzgarının bir bahçeyi harap edişi gibi, sesi tüm hayallerinizi darmadağan etse de...
Çünkü sevgi yücelttiği gibi, çarmıha da gerer
Büyüttüğü ölçüde, budayabilir de...
En yükseklere uzanıp, güneşle titreşen en hassas dallarınızı okşasa da...
Köklerinize de inecek ve onları saracaktır,
Toprağa tutunmaya çalıştıklarında, mısır biçen dişliler gibi sizi kendine çeker,
Bembeyaz olana kadar öğütür sizi; Esnekleşene kadar yoğurur;
Adım atın,
Kahkahaların tümünün olmadığı, sadece gülebileceğiniz mevsimsiz dünyaya,
Ve ağlayın ama....tüm gözyaşlarınızla değil
Sevgi hiçbirşey sunmaz, sadece kendisini...
Hiçbirşey kabul etmez kendinde olandan gayrı...
Sevgi sahip çıkmaz, sahiplenilmez de
Çünkü sevgi, sevgi için yeterlidir tümüyle...
Ve yön verebilirsiniz sevginin akışına,
Çünkü sevgi, yolunu kendi çizer, sizi değer bulduğunda...
Sevgi birşey istemez tamamlanmaktan başka...
Erimek ve akmak, geceye şarkılar sunan bir dere misali...
Şefkatin fazlasının verdiği acıyı bilip, kendi sevgi anlayışınla yaralanmak,
Şafak vakti kanatlanmış bir gönülle uyanmak,
Ve bir sevgi gününe daha teşekkürle uzanmak...
Sessizce çekilmek öğle vakti,
Sevginin vecdini duymak,
Akşamın çöküşüyle de eve huzurla dönmek...
Ve uyumak kalbinde
Sevgiliye bir dua,
Ve dudaklarında bir şükür şarkısıyla...
