Şövalye, atıyla bir ağacın altına sığındığında çoktan başlamış yağmur. Ormanı alıp götürürcesine. Sıkıca bağlamış atını ağaca. Sıkıca sarmış kollarını ağacın gövdesine. Gözlerini kapatmış. O an öyle garip bir şey hissetmiş ki, aklını kaybettiğini düşünmüş. "Kasırga alsa beni, götürür mü yedi dağ öteye sağ salim ya da ölü?
Bu fırtınaya bıraksam kendimi, günlerdir aradığım yıldızıma gider miyim gökyüzü?''
Açmış kollarını fırtınaya, "Gel al beni!" demiş. Atını bırakmış, kendini bir kasırganın ortasında bulmuş. O an anlamış âşık olmak, fırtınaya kollarını açmak, kasırganın ortasına atılmakmış...
Hiç kötü bir şey yaşanmamış, tek bir insanın kalbi bir kerecik olsun kırılmamış, kimse ölmemiş gibi ötmüş kuşlar.
Bir gül uzatırdı çocuklardan biri...
Ellerimden güle yalnızlık batardı
Aradığım bir şey vardı.
Beklediğim bir kurtuluş anı....
Ben hiçbir zaman dünyayı umursamadan, hayatın tadını çıkarabilen rahat biri insan olamadım.
Yanılmıyorsam, saygılarla yalnızdım...
Saygılar duymasaydım,
Yanılmazdım...
İnsanın hayalleri de yanarmış
Bir umuda bağladığı,
Büyütüp beslediği,
Kurarken bile acı çektiği hayalleri...
İnsanın yarınları da yanarmış
Ulaşmak için bin bir türlü badire atlattığı,
İçindeki o ''şeyin'' sözlerine aldanıp,
Yaşamaya neden bulduğu yarınları...
İnsan bazen tutunacak tek dalını da yakarmış...
Ağaçlar çiçekteyken budanmış,
Bir heves gibi kırılmış bahar...
Ama rüzgar, diliyle yaraları iyileştirmede ustaymış. Ve Akdeniz, tuzuyla…
Güneşin doğduğu yerden,
Güneşle birlikte doğmak....
Kaf dağının arkasında, bir Zümrüd-ü Anka olmak
Kanat açmak gökyüzüne...
Böylece kurtulurum kendimden,
Benden geriye kalan her şey yerle bir olur.
Ruhum bir teknenin yelkeni gibi, uzaklaşır ufukta,
Görünmez olur...
3391 Kilometre- Beyza Alkoç/ Yanılmıyorsam- Özdemir Asaf/ Kimsenin Kalbi- İbrahim Tenekeci/ Rüzgâr Bizi Götürecek- Füruğ Ferruhzad
