O síndrome da impostora é un estado de dúbida crónica sobre o teu potencial e capacidades, unha sensación de insuficiencia e de que o que conseguiches até agora foi produto da sorte e non das propias habilidades e a isto súmase unha ansiedade polo medo a que as demais persoas descubran que es unha impostora.
É unha forma de pensar moi paralizante que fai que nos percibamos como incompetentes e incapaces de asumir o éxito (sendo éxito algo diferente para cada persoa, claro). Acaba sendo unha autocrítica asasina que denota falta de confianza nunha mesma e pavor ao fracaso. Ante estes medos e carencias desenvolvemos estratexias compensatorias. Unha delas é traballar en exceso até esgotarnos para ser perfectas. Outra é procrastinar e autosabotarnos porque como nos sentimos incapaces de ter éxito pois facemos todo o posible para fracasar. E danos vergonza falar disto. Claro, non é doado espetarlle a alguén, por moi próxima que sexa esta persoa: “Sinto que estou enganando ao mundo, sinto que non vallo, sinto que non son abondo”.
Como nos falaron e o que nos dixeron tivo consecuencias brutais sobre como nos percibimos a nós mesmas e sobre como nos presentamos ao mundo. A nena sempre vai estar buscando a aprobación das proxenitoras e das persoas adultas do seu sistema de crianza sexa familiar, social ou escolar así que calquera adulta que forma parte da súa vida impactan o sistema de crenzas e valores da pícara.
A Doutora Valerie Young elaborou unha categoría de comportamentos relacionados co síndrome da impostora e definiu cinco grupos de persoas: a perfeccionista, a individualista, a experta, a xenia e a superwoman.
Que podemos facer para navegar os mares do síndrome da impostora?
