Xogar como sinónimo de brincar semella que é algo falto deimportancia e que fai perder o tempo sen aportar nada. Pois gustaríame recordar que as nosas primeiras formas de aprendizaxe e socialización desenrólanse mediante aimitación e o xogo. É curioso que se perciba como algo pouco serioporque todo xogo organízase segundounhas regras determinadas requirindo o compromiso das xogadorase, ás veces, tamén precisaduns obxectos concretos por non falar de que moitos xogos son grupais polo que desenvolven o traballo en equipo e as relacións interpersoais, cualidades queserán a base para movernos nomundo adulto.
Ao facernos maiores, pensamos que o xogo é dominio da rapazada e que non nos pertence, que non é o noso elemento. A seriedade coa que afrontamos a vida adulta deixa fóra toda posibilidade de brincar polo pracer de brincar.
Deixamos atrás á nosa nena interior por considerala inadecuada para a nosa adultez. Pois a adulta que somos agora beneficiaríase moito de pasar máis tempo coa nena que leva dentro e, unha actitude de xogo, é a mellor porta para acceder á súa compañía. A nosa nena interna ten un gran valor que rara vez lle outorgamos.
