Isusovo postojanje nije samo pitanje vjere, već i istorijske činjenice koju potvrđuju brojni antički istoričari. Rimski istoričar Tacit, pišući početkom drugog vijeka, spominje Isusa kao osnivača kršćanskog pokreta koji je stradao pod Poncijem Pilatom. Jevrejski istoričar Josip Flavije u svojim “Judejskim starinama” opisuje Isusa kao mudrog učitelja koji je činio čuda i imao brojne sljedbenike. Plinije Mlađi piše o kršćanima koji su se okupljali da bi slavili Isusa kao Boga, dok je Sueton bilježio da su kršćani izazivali nemire u Rimu zbog svog vjerovanja u Krista. Ove reference, dolazeći od autora koji nisu bili kršćani, dodatno potvrđuju da Isus nije mit, već istorijska ličnost čiji je uticaj bio toliko snažan da su ga zabilježili i rimski zapisi.
