ខ្ញុំសូមកោតសរសើរចំពោះសារនីមួយៗដែលបានជន់លិចពេញទូរស័ព្ទរបស់ខ្ញុំដោយចង់ជួយ និងពាក្យសន្យាថានឹងអធិស្ឋានឲ្យ។ ដូចគ្នាអ៊ីម៉ែលរបស់ខ្ញុំក៏អញ្ចឹងដែរ។ ពួកគេគឺជាពរជ័យ និងការដ៏អស្ចារ្យភ្លាមៗចំពោះខ្ញុំ។ ប៉ុន្តែ មានអ្វីដែលគួរឲ្យប៉ះពាល់ជាងនោះទៅទៀត គឺពេលដែលកាតបានចាប់ផ្តើមមកដល់ប្រអប់សំបុត្រខ្ញុំពីរបីថ្ងៃក្រោយពេលឪពុកខ្ញុំបានស្លាប់។ ខ្ញុំមិនដែលឲ្យតម្លៃលើផ្កាប៉ុន្មានទេ ប៉ុន្តែចំពោះការរៀបចំមួយចំនួនដែលបានមកដល់មាត់ទ្វារ គឺវាពិតជាមានអត្ថន័យណាស់សម្រាប់ខ្ញុំ។ ពេលយើងទៅដល់ផ្ទះបងស្រីខ្ញុំនៅខេត្តកណ្ដាល យើងឃើញថា ផ្ទះបាយរបស់យើងហៀរហូរទៅដោយម្ហូបអាហារ ហើយម្ហូបនីមួយៗគឺជានិមិត្តរូបនៃសេចក្តីស្រឡាញ់ដ៏តូចៗរបស់អ្នកឲ្យមកយើង។ ទាំងនេះជាការបង្ហាញការយកចិត្តទុកដាក់ និងការអាណិតអាសូរដែលអាចមើល និងប៉ះបាន។ ខ្ញុំមានការភ្ញាក់ផ្អើលណាស់លើអត្ថន័យដែលខ្ញុំបានទទួលពីពួកគេ។
ហើយបន្ទាប់មក មានតួនាទីនៃវត្តមានខាងឯងរូបកាយ។ នៅពេលខ្ញុំបានទទួលដំណឹងនោះ—ខ្ញុំក៏បានប្រាប់លោកគ្រូ សំបូរ ដែលជាមិត្តភក្ដិ អ្នកចាំទុំម្នាក់ដូចខ្ញុំនៅក្រុមជំនុំ និងជាគ្រូគង្វាល—គាត់ក៏បានមកដល់ផ្ទះរបស់យើងភ្លាមៗ ដើម្បីអធិស្ឋានជាមួយយើង។ គាត់បានមកដល់ទីកន្លែងផ្ទាល់តែម្តង។ នៅព្រឹកនៃកម្មវិធីបុណ្យសព ខ្ញុំមានអារម្មណ៍រឹងមាំហើយគិតពីកម្មវិធី—ដោយពិនិត្យមើលថាផ្កានៅកន្លែងរបស់វាឬក៏អត់ ហើយមើលថាមេក្រូមានដំណើរការឬក៏អត់។ តែបន្ទាប់មក មិត្តភក្ដិខ្ញុំឈ្មោះ ធីតា បានដើរចូលព្រះវិហារ—គាត់ជា បងស្រីម្នាក់ហើយក៏មិត្តភក្ដិម្នាក់ដែរ—ហើយនៅពេលខ្ញុំឱបគាត់ នោះទើបខ្ញុំយំ។ ប្រាកដណាស់! ខ្ញុំបានយំដោយមានភាពសោកសៅ ប៉ុន្តែខ្ញុំក៏បានយំដោយសារមានវត្តមានរបស់គាត់នៅ ទីនោះផងដែរ—គាត់បានធ្វើដំណើរជាមួយប្តីរបស់គាត់ពីខេត្តបាត់ដំបងមកខេត្តកណ្ដាល ដើម្បីមកកំដរយើង។ នៅពេលខ្ញុំ ក្រោកឈរឡើង ដើម្បីស្វាគមន៍អ្នកចូលរួម និងដើម្បីអរគុណដល់ពួកគេដែលបានមក ខ្ញុំក៏មានអារម្មណ៍រំជួលចិត្តពេលបានឃើញមិត្តភក្ដិផ្សេងៗទៀតដែលបានធ្វើដំណើរមកពីឆ្ងាយ ដោយចំណាយថវិកាច្រើន ហើយក៏ខកខានភារកិច្ចផ្សេងៗជាច្រើនដែរ គឺដើម្បីឲ្យមានពេលមកកំដរយើងពេលយើងកំពុងកាន់ទុក្ខ។
ដូច្នេះ ចេញពីអ្វីៗទាំងអស់នេះ ខ្ញុំរៀនបានអំពីតម្លៃនៃវត្តមាន និងតម្លៃនៃការបង្ហាញពីសេចក្ដីស្រឡាញ់ដែលអាចមើលឃើញ។ ជាក់ស្តែង ក្នុងករណីជាច្រើនការប្រាស្រ័យទាក់ទងគ្នាគឺមានតែតាមបណ្ដាញសង្គម ហើយបន្ទាប់មកជាការពិត វាត្រឹមត្រូវ និងល្អណាស់ក្នុងការផ្ញើសារ ឬផ្ញើអ៊ីម៉ែល។ ប៉ុន្តែ នៅពេលដែលឱកាស ឬក៏ភាពជិតគ្នាអនុញ្ញាតឲ្យមាន ខ្ញុំដឹងអំពីអត្ថន័យនៃការនៅជាមួយមនុស្ស ឬក៏បើពេលនោះមិនមែនជាតួនាទីរបស់ខ្ញុំ អ្វីដែលខ្ញុំធ្វើគឺផ្ញើអ្វីមួយឲ្យពួកគាត់។ វាស្ទើរតែដូចជាមានជម្រាលនៃការលួងលោមពីការផ្ញើសារទៅជាការផ្ញើអ៊ីម៉ែល ពីការផ្ញើកាតទៅជាការផ្ញើផ្កា ឬរហូតដល់ការមានវត្តមានផ្ទាល់។ នៅពេលអនាគត ខ្ញុំចង់ប្រាកដថាខ្ញុំនឹងផ្តល់នូវការលួងលោមដ៏អស្ចារ្យបំផុត តាមដែលខ្ញុំអាចធ្វើបាន ហើយសមនឹងស្ថានភាពនោះ សូម្បីតែ (ឬក៏ថាជាពិសេស) នៅពេលដែលវាទាក់ទងនឹងការចំណាយថវិកា និងការមានការខកខានភារកិច្ចជាច្រើនមកលើខ្ញុំ។
ឆ្នាំ ២០១៩ បានមកដល់ ហើយវាក៏ទៅវិញបាត់ដែរ។ វាជាឆ្នាំនៃការទទួលបានពរជ័យជាច្រើន ប៉ុន្តែក៏ជាឆ្នាំនៃការមានទុក្ខព្រួយជាច្រើនផងដែរ ហើយគ្រួសារយើងក៏បានឯកភាពថា វាក៏ជាការល្អដែលឆ្នាំ ២០២០ បានមកដល់។ ហើយឥឡូវនេះ ដូចដែលពាក្យចាស់ពោល៖ យើងមិនដឹងថាអនាគតនឹងទៅជាយ៉ាងណានោះទេ ប៉ុន្តែយើងដឹងថាអ្នកណាជាអ្នកកាន់អនាគត។ យើងដឹងថា យើងនឹងទទួលបានព្រះគុណរបស់ទ្រង់ មិនថាឆ្នាំនេះជាឆ្នាំរងទុក្ខតិចតួច ឬក៏ច្រើនក៏ដោយ។ ហើយយើងក៏បានរៀនមេរៀនខ្លះៗដែលយើងជឿទុកចិត្តថា នឹងជាពរជ័យដល់អ្នកដទៃ ប្រសិនបើនេះជាឆ្នាំដែលព្រះជាម្ចាស់ត្រាស់ហៅពួកគេឲ្យដើរក្នុងផ្លូវលំបាកនៃសេចក្តីទុក្ខព្រួយក៏ដោយ។
និពន្ធដោយ៖ លោកគ្រូ Tim Challies
បកប្រែដោយលោកគ្រូ៖ ឈាង បូរ៉ា
កែសម្រួលដោយ៖ លោក ទេព រ៉ូ, លោក ខែម បូឡុង, កញ្ញា សួន សុជាតា និងលោក ប៊ុន ធីម៉ូថេ
ដកស្រង់ខ្លះៗ និងកែសម្រួលចេញពី www.challies.com ដោយមានការអនុញ្ញាត។
Hosted on Acast. See acast.com/privacy for more information.
