“Ayrılmak, ayrılamamak, ayrılığın ardından pişmanlıkla kalakalmak, terk edeni pişmanlığa boğmayı arzulamak, ayrılığın ardından suçlulukla boğuşmak, yalnızlığa hapsolmak, özlem duygusunun yoğunluğuyla öylece kalakalmak, hareket edememek, güne başlayamamak, günü sonlandıramamak, canının acısından başka bir şey düşünememek, tek avuntunun “O” kişi olduğuna inanmak, O gelmeden bu acı hiçbir yere gitmeyecekmiş gibi hissetmek, terk ettiğimiz kişinin dünyasında hayatın biteceğini zannetmek, terk edilince tükeneceğimize inanmak… Ve daha nicesi.
Eğer ki ayrılık yalnızca bir süre birlikte zaman geçirdiğimiz biriyle artık o zamanı birlikte geçirmeyeceğimiz anlamına gelseydi ve tek yapmamız gereken o zamanı başka kişilerle ve başka aktivitelerle doldurmaya çabalamak ve bu yeni düzene alışmak olsaydı, o koşulda evet ayrılıkları abarttığımızı söyleyebilirdik. Ancak mesele hiç o kadar da basit değil.”
Kitaba aşağıdaki link üzerinden ulaşabilirsiniz.
https://www.pttavm.com/cikis-ne-tarafta-p-213339826
