We dragen allemaal een vuur in ons.
En tegelijkertijd zijn we het vuur in ons vaak verloren. Is het langzaam opgebrand en blijft er slechts een restje as over als herinnering aan het vuur wat ooit aanwezig was.
Ons vuur wat we bereid zijn op te geven om de harmonie te bewaren. Om het de ander vooral niet oncomfortabel te maken.
En daarmee doven we langzaam uit. Verliezen we onze passie voor leven. Onze creativiteit. Onze levensenergie.
Maar we hebben de ander tenminste wel comfortabel gehouden.....
Wordt het niet eens tijd om dat vuur weer te voeden? Om dat vuur in ons te benutten? To rise from the ashes.
Verlangen, levensvreugde, intens genieten, volop leven, dat kan alleen als jij je vrouwelijk vuur weer de ruimte geeft!
