Kendimizle bağ kurmak en temel ihtiyaçlarımızdan biri olmasına rağmen çoğu zaman çocuk yaştan itibaren hep kendimizi, duygularımızı, iç dünyamızı, istek ve ihtiyaçlarımızı yok sayarak, inkar ederek, bastırarak yaşamayı öğreniyoruz. Kendi kendimizden kaçarak yaşamaya başlıyoruz. Bunu yaptıkça, kim olduğumuzla bağ kuramadıkça, kendimize yabancılaşıyoruz. Yabancılaştıkça kendimizden ve barındırdıklarımızdan korkar oluyoruz. Bağ kurma ihtiyacımız arttıkça kendimizi susturma, uyuşturma ve bu şekilde kaçma çabamız da artıyor. Kendimize ve bedenimize, sevdiğimiz bir arkadaşımıza davranmayacağımız kadar yargılayıcı, sert, eleştirel, anlayışsız ve koşullu davranıyoruz. En çok ihtiyacımız olan sevgi ve kabulu başkalarından beklerken biz kendimize vermiyoruz. Kendimizin özünden uzaklaştıkça, evrenin, bütünün parçası olduğumuzu, varoluşumuzun eşsiz ve bütüne hizmet eden ilahinin bir tezahürü olduğunu unutuyoruz. Bu ses kaydıyla sizleri tekrar kendimize dönmeye ve buluşmaya çağırıyorum. Evrendeki koşulsuz sevginin her daim mevcut olduğunu ve kendimizi bu sevgi ve şefkate açarak varoluşumuzu kucaklamaya davet ediyorum sizi. Kim olduğumuzu hatırlamaya. Sevgiyle.
