Waarom vinden we het vaak een soort van stoer als iemand hondsmoe doorloopt, druk, druk, druk is en 67 ballen in de lucht probeert te houden? Waarom is het oké dat een collega hondsberoerd rondloopt op kantoor? Waarom vinden veel moeders dat ze niet ziek kunnen zijn (en vaders wel?)? Waarom moet ik eerst iets afmaken voordat ik naar de wc mag van mezelf? Waarom vind ik mezelf soms lui als ik rust?
Ik heb al flinke stappen gezet, maar ik blijf het bij vlagen lastig vinden om naar mijn lijf te luisteren. En blijkbaar ben ik niet de enige.
In aflevering 52 van de Saarpodcast hoorde ik Barbara van Beukering zeggen dat zij niet ‘doet’ aan ziek zijn, niet in de overgang is, nooit ongesteld is en nooit naar de huisarts ging. Niet zeuren, doorgaan. Een genegeerde blaasontsteking werd een nierbekkenontsteking en pijn in haar heup werd 8,5 maand op krukken lopen omdat er een scheur in haar bot was ontstaan. In de podcast word daar flink om gegrinnikt door de dames.
Ik hoop dat dat grinniken gauw stopt en we liever worden voor onszelf en elkaar. Lijkt me beter voor alles en iedereen.
En ja, dat is soms moeilijk, maar niet onmogelijk. Laten we elkaar er vooral een beetje bij helpen. We kunnen het best, daar geloof ik in.
[Sidenote]
De Saarpodcast (ik ben fan!) luister je hier
In de aflevering vertel ik over inzichtgevende boeken die ik heb gelezen. Hieronder vind je er 'n paar:
Heb je een vraag of opmerking over de podcast? Leuk! Ik hoor je graag. Je vindt me op Instagram: @ikhebmelief_depodcast
