10 jaar geleden gooide ik het roer om. Ik wilde mijn leven anders leven. En ik wilde anders worden.
Geen slaaf meer zijn van mijn agenda. Niet altijd maar druk, druk en gericht op hard werken en goed (beter, best) presteren en verdienen. Niet meer alle ballen tegelijk in de lucht houden, maar focus en rust. Niet meer verdoven, maar voelen. Niet meer go go go, maar rustiger en bewuster. Vrijheid en liefde voelen. Mezelf kunnen zijn. Zo veel mogelijk mijn eigen tijd in delen en buiten in de natuur zijn. Me zinvol voelen. In het nu leven.
M'n burn-out liet me dat inzien en ik handelde ernaar; ging op onderzoek uit. Ik stapte bewust van die razenddrukke hoofdweg af (en de ratrace uit) en startte met het bewandelen van mijn paadje. Geweldig, ik merkte direct hoe goed dat mijn lichaam en mind deed. En ook spannend, moeilijk en soms eenzaam.
In het begin van dat enorme proces keek ik weleens vanaf mijn kronkelweggetje naar die drukke weg en dacht dan: Hoe doen zij dat toch? Waarom kan ik 't niet, waarom lukt het mij niet? Zij zijn daar allemaal samen en gaan maar door. Op zo'n bizar hoog tempo. Er moet zoveel. En het gaat zo vaak over meer, over en/en, snel en altijd over what's next? En ik loop hier maar te ploeteren in mijn up en verlang naar kleiner, minder, rustiger. Dat kan toch niet de bedoeling zijn?
Het bleek hartstikke de bedoeling.
[Sidenote]
