'De beste versie van jezelf worden' klinkt best sexy, toch?
Een tijd lang streefde ik dit na. Hartstikke mooi vond ik deze uitspraak. Positief, gericht op groei; als een ui die laagje voor laagje wordt afgepeld en waarvan uiteindelijk de kern overblijft.
De laatste maanden ging dat woordje 'beste' me steeds meer tegen ging staan. Want: wat betekent dat? Beste riekt naar altijd meer, naar goed, beter, best, naar prestatie. En van dat alles wil ik juist minder.
Leven gaat en draait voor mij niet meer om presteren/doen/beter worden. Ik vind het belangrijk om te doen doen wat ik leuk vind, om te zijn en voelen. En dus streef ik niet meer naar de beste versie van mezelf, maar naar de liefste versie voor mezelf.
'Liefste' voelt zachter, met minder druk. Meer in het nu, tevredenheid, vanuit rust, zonder druk, zonder doelen. 'Liefste' creëert ruimte, minder hoeven en meer mogen. Mooie ontwikkeling en inzicht wel. Eentje die ik meteen kan en wil toepassen op iets waar ik al een tijdje mee aan het stoeien ben: m’n veroordelende gedachten over m'n gedrag op Instagram.
[Sidenote]
