Vroeger dacht ik dat er 2 smaakjes waren als je ziek werd: je wordt beter of niet en ‘t is einde verhaal.
Je hele leven ongeneeslijk ziek zijn en toch een mooi en vervuld leven leven, kwam niet in me op. En nu heb ik zo'n leven.
Ik heb een (meestal) onzichtbare, ongeneeslijke en progressieve ziekte én ik voel me heel regelmatig tevreden, blij en gelukkig.
Dat zorgt wel eens voor kortsluiting. In mijn eigen hoofd, en zeker ook in dat van anderen. En dat snap ik wel. Onzichtbaar en chronisch ziek zijn ís gewoon ook een beetje raar ;-)
Heb je een vraag of opmerking over deze podcast? Leuk! Je vindt me op Instagram
