Bu bölümde, ebeveynliğin karanlıkta kalan, çok az konuşulan ama bir o kadar da yaygın bir yönüne ışık tutuyoruz: narsist ebeveynlik...
Hepimiz çocuk-ebeveyn bağının sevgi, şefkat ve koşulsuz kabul üzerine kurulu olması gerektiğini düşünmek isteriz. Ancak bazı çocuklar için bu bağ, sevgi değil; kontrol, gösteri ve manipülasyon temellidir.
Bu bölümde şunları konuşacağız:
Narsist ebeveynler neden çocuklarını gerçekten sevemez?
“Altın çocuk” ve “günah keçisi” rollerinin ardında yatan psikoloji nedir?
Neden bazı ebeveynler sevgiyi bir takas aracına çevirir?
Dışarıda melek, evde yok gibi davranan ebeveynin motivasyonu nedir?
Narsist ebeveynin şefkati gerçek mi yoksa bir sahne performansı mı?
Eğer siz de çocuklukta koşullu sevgiye, ayrımcılığa veya görünmeyen bir baskıya maruz kaldıysanız, bu bölüm size birçok konuda netlik ve içgörü kazandırabilir.
Kulaklıklarınızı takın ve bu derin yolculuğa çıkın.
Bölüm sonunda kendi deneyimlerinizi paylaşmak isterseniz, yorumlara bekliyorum.
