“Elçilerimiz Lut’a geldikleri vakit de o, bunlar kaygıya
düştü, göğsü daraldı ve “Bugün çetin bir gündür dedi.”
Kavmi ona doğru koşarak geldiler. Onlar daha önce kötülükler işlemeye alışmış kimselerdi. Lut (a.s.): “Ey kavmim”
dedi. “İşte kızlarım, onlar sizin için daha temizdir. Artık
Allâh (c.c.)’dan korkun. Misafirlerimin yanında beniz rezil
etmeyin. İçinizde aklı başında olan bir adam da mı yok?”
Dediler ki: “Andolsun, senin de bildiğin gibi bizim senin
kızlarında hiçbir hakkımız yoktur. Sen bizim ne istediğimizi
elbette bilirsin.”
Lut: “Ah!” dedi. “Size yetecek bir kuvvetim olsaydı
yahut sarp bir kaleye sığınabilseydim!” Elçi melekler; “Ey
Lut! Emin ol biz Râbbi’nin elçileriyiz. Onlar sana kat’iyyen
dokunamazlar. Sen hemen gecenin bir kısmında ehlinle
yürü, yola çık. İçinizden hiçbiri geri kalmasın. Yalnız karın
müstesna. Çünkü kavmine çarpacak azâb ona da çarpacaktır. Onlara va’d olunan helâk zamanı sabah vaktidir.
Sabah vakti de yakın değil midir?” dediler.” (Hud s. 76-81)
Cibril (a.s.)’ın, Semud kavminin memleketini deniz seviyesin den itibaren kanadına alıp semaya yükselttiği, kanadıyla
göğe kaldırılan memleket üzerindekilerden kimsenin uyanmadığı, sonra Cibril (a.s.)’ın o memleketi alt üst ettiği, yere çarptığı sırada üzerlerine taşlar yağdırıldığı rivayet olunmuştur.
Âyet-i kerimede, “Azab emrimiz gelince o memleketin
üstünü altına getirdik ve tepelerine pişirilmiş balçıktan istif edilmiş taşlar yağdırdık. Ki o taşlar Râbbi’nin katında
hep damgalanmışlardı. Onlar zalimden uzak değildir (yani
herbir taş bir zalimi bulur ve tepelerdi).” (Hud s. 82) buyurulmuştur. Lut (a.s.) kavminde olduğu gibi bir millet içinde doğruyu görmemek, hilekarlık, sahtekarlık ve kindarlık, hıyanet ve
düşmanlık zuhur ederse Allâh (c.c.) onların kalblerine korku
doldurur, zina artarsa ölüm çok olur, ölçü ve tartılara hile yapılırsa, Allâh (c.c.) rızık darlığı verir, hakkın gayriyle hüküm olunursa çok kan dökülür, ahde sadakât göstermemek adet halini
almışsa Allâh (c.c.) onlara düşmanı musallat kılar.
(Mahmud Sami Ramazanoğlu (k.s), Yunus ve Hud Süreleri Tefsiri, s.153-155)
