Yıllardır belirli aralıklarla, ilk yıl öğrencilerine ‘Sırlar ve Yalanlar’ başlıklı bir seminer veriyorum. Bilginin arayışı, kısıtlanması ve ortaya çıkarılması etiği üzerine tartışmalarımız sürerken, bilme ve bilmeme hâlini epistemik bir topluluk içinde takas ettiğimiz epistemolojik meselelere ilgi duymaya başladım. 2009 yılında Gettysburg’un Phi Beta Kappa organizasyonunda kürsüye çıkarak ‘Cehalet İmaları’ başlıklı bir konuşma yaptığım zaman cehaletin doğasının çok yüzlülüğü üzerine düşüncelerim birleşti. Aynı yıl, konuyu keşfetmek niyetiyle son sınıf öğrencileri için bir seminer düzenledim. Niyetim cehaleti daha sonra Learning to Flourish [Gelişmek için Öğrenmek] (2012) hâline gelecek kitabın kapsamı içinde tartışmaktı ancak çok geçmeden bir çerçeve içine dahil etmek için konunun çok geniş, karmaşık ve zengin olduğunun farkına vardım. Cehalet oldukça özenli ve kapsamlı bir tartışma gerektiriyordu. Gettysburg Üniversi-tesi’nden araştırma izni almam (bunun için müteşekkirim) ve ortaya bir ilk taslak çıkarmam 2015 yılını buldu.
Entelektüel olarak borçlu olduğum kaynakların çoğu elbette kaynakçada yansıtıldı ancak en önemli bazıları listede değil. Kendi üniversite bölümüm yani örnek niteliğinde bir epistemik topluluk, bana sürekli cesaret sağladı: Araştırmama katılım sağladıkları ve benden değerli düşüncelerini esirgemedikleri için meslektaşlarıma müteşekkirim; Steve Gimbel, Gary Mullen, Lisa Portmess, Kerry Walters, Vernon Cisney, Paul Carrick ve Gary Ciocco. 2012’de misafir öğretim üyesi olduğum Lancaster Üniversitesi’nin fakülte üyeleri ve doktora öğrencileriyle bana yardımı dokunan sayısız sohbetler ettik. Hepsi birinci sınıf insanlardır ancak bir öğle yemeğindeki unutulmaz ‘epistemik kısıtlama’ tartışmamız için Neil Manson’a özel bir teşekkür borçluyum. Gündelik araştırmama katılımcı olan iki enstitüden de fikir alışverişinde bulunarak istifade ettim. Gerçi daha sonra konuştuğumuzu hatırlamamış olsalar da pek çok insan ile sonradan işime yarayacak bilgiler edindiğim kısa sohbetlerim oldu. Eserimde yankı bulan ve neredeyse unuttuğum, cehaletle ilgili fikir alışverişlerinde bulunduğum, ikisi de bu dünyadan göçmüş olan akıl hocalarım Israel Scheffler ve John Rawls’i şükranla anıyorum. Projeme duydukları heves için Catherine Elgin ve Amelie Rorty’ye; e-posta ile beklenmedik anlarda gönderdiğim soruları derhâl ve ferasetle yanıtladığı için Timothy Williamson’a; kürsü konuşmalarımda onların konferans bilgilerinden ilham aldığım için Jennifer Logue ve Tyson Lewis’e teşekkür ederim. Zaman zaman kendileriyle ters düşsek de MIT Press’ten isimsiz eleştirmenler katılım sağlayarak bu kitabı zenginleştirdiler. İçlerinden bir tanesi daha sonradan kimliğini açıklayarak kitapta kullandığım pek çok kavrayışlı dipnota erişim sağlamama yardımcı oldu: Michael McFall, teşekkür ederim. MIT’nin harika bir editör kadrosu var; özellikle Chris Eyer ve Judith Feldmann’ı anmalıyım ve söylemek gerekir ki Kıdemli Yatırımlar Editörü Philip Laughlin’in sürekli desteği olmasaydı bu kitap meydana gelemezdi.
