Hayatımın iplerini elime alabilmem için nerede durup nerede yola devam etmem ve tüm bu kritik anlarda nasıl davranmam gerektiğini öğrenmem gerekiyordu. Ben de yolgeçen hanına dönmüş sınırlarımı gözden geçirip yeniden başladım.
Tıpkı bir çocuğun yürümeyi öğrenmesi gibi, minik ama kararlı adımlarla kendi yolumda yürüme cesareti gösterdim. Düşe kalka, hata yapa yapa... bi çocuk ilk düştüğünde sırf düştü diye korkusuna yenik düşseydi yürümeyi asla öğrenemezdi ama bir ayağını öbürünün önüne atma cesareti göstere göstere öğrendi yürümeyi, biz de böyle böyle büyüdük aslında ama O çocuk, nereye doğru ne kadar sert ya da yumuşak adımlar atması gerektiğini bilmiyordu, çünkü bugüne kadar öğrendiği her şey onu "kendisi olmayan" birine dönüştürmüştü. Büyüdü ama yaşamayı unuttu yani büyürken. O çocuk, yeniden büyümeyi ve kendini yetiştirmeyi, yani yaşamayı öğreniyor artık.
Bölümde, Eylem Tok ve ebeveynlik hakkında gelişen akışta bahsettiğim tweet serisi için https://x.com/cihancelik3/status/1769316253888307543?s=46&t=v4Q69oNf5lIqPjiefGwzGQ bu linke tıklayabilirsiniz. Çocuğa doğru sınırları ve ihtiyaçlarını yönetmeyi öğretmek konusunda beni epey aydınlatmıştı açıkçası, kendi bildiklerim ve hatırlamam gerekenler noktasında (kendimin ebeveyni olmak adına)
Söz ettiğim kitap: Sınırlar (Dr. John Townsend & Dr. Henry iCloud)
Son birkaç bölümdür, kayıtlar çok uzun sürüyor ve düzenlerken elimden geldiğince kısaltmama rağmen 40 dk üstüne çıktık malsf, ama birçok açıdan ve deneyimlerimden ele alırken, akış böyle gelişiyor ve çok da müdahale etmek istemiyorum aslında. Ve bununla ilgili olumlu ya da olumsuz dönüş almadım henüz, buradan sorayım. Sizin için iyi mi böyle? Ve bu arada bunun dışında çok güzel dönüşler alıyorum ve günden güne büyümeye başladık. Bu beni çok mutlu ediyor, çok teşekkür ederim eşlik ettiğiniz için.
Sonraki bölümde görüşmek üzere :)
