İstanbul’da hafakanların zihnime misafir olduğu bir vakit kendimi yine Doğu Karadeniz’in dağlarına bırakmış, sonra bir dostun evinde konaklamış ve sabahın ilk ışıklarına doğru bölümde dinleyeceğiniz buhranlı ve karmaşık, öfkeli ancak ümit işaretleri de taşıyan bu sözcükleri kaleme almıştım. Ülke olarak içinden geçtiğimiz süreçler malum, ortalık durulduğunda sizlerle olup bitenleri metaforsuz bir dille de konuşmak dileğiyle.. Şimdilik nöbette göz kırpmadığımızı bilsin maestro. Sevgilerimle.
