Τίτλος πρωτότυπου: Михаил Афанасьевич Булгаков "Мастер и Маргарита" (1928-1940)
Βιβλίο 1ο, Κεφάλαια 1-10
00:00:21 Κεφάλαιο 1ο - Ποτέ μη μιλάτε με αγνώστους
00:31:07 Κεφάλαιο 2ο - Πόντιος Πιλάτος
01:32:23 Κεφάλαιο 3ο - Η έβδομη απόδειξη
01:43:50 Κεφάλαιο 4ο - Το κυνήγι
02:02:12 Κεφάλαιο 5ο - Έγιναν πράγματα στου Γκριμπόεντοφ
02:33:06 Κεφάλαιο 6ο - Σχιζοφρένεια, όπως ειπώθηκε
02:52:15 Κεφάλαιο 7ο - Ένα άτακτο διαμέρισμα
03:19:09 Κεφάλαιο 8ο - Η μάχη μεταξύ του καθηγητή και του ποιητή
03:41:31 Κεφάλαιο 9ο - Τα κόλπα του Koroviev
04:04:05 Κεφάλαιο 10ο - Νέα από τη Γιάλτα
Ο Μαιτρ και η Μαργαρίτα είναι μυθιστόρημα του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ, γραμμένο στη Σοβιετική Ένωση μεταξύ 1928 και 1940. Μια λογοκριμένη έκδοση, με αρκετά κεφάλαια κομμένα από τους συντάκτες, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό της Μόσχας το 1966-1967, μετά το θάνατο του συγγραφέα στις 10 Μαρτίου 1940, ενώ εκδόθηκε ως βιβλίο το 1967, στο Παρίσι. Τμήματα που είχαν αποκοπεί από τη λογοκρισία ενσωματώθηκαν σε μια έκδοση του 1969 στη Φρανκφούρτη. Η ιστορία αφορά μια επίσκεψη του διαβόλου και της συνοδείας του στην επίσημα αθεϊστική Σοβιετική Ένωση. Ο διάβολος, που εκδηλώνεται ως κάποιος καθηγητής Woland, αμφισβητεί τις πεποιθήσεις των Σοβιετικών πολιτών απέναντι στη θρησκεία και καταδικάζει τη συμπεριφορά τους καθ' όλη τη διάρκεια του βιβλίου. Το έργο συνδυάζει υπερφυσικά στοιχεία με σατιρική μαύρη κωμωδία και χριστιανική φιλοσοφία, αψηφώντας την κατηγοριοποίηση σε ένα μόνο είδος. Πολλοί κριτικοί το θεωρούν ένα από τα καλύτερα μυθιστορήματα του 20ού αιώνα, καθώς και το κορυφαίο της σοβιετικής σάτιρας.
Το μυθιστόρημα είναι επηρεασμένο από τον μύθο του Φάουστ, ιδίως από το πρώτο μέρος της ερμηνείας του Γκαίτε, Η συμφωνία του διαβόλου, που ανάγεται στον 4ο αιώνα, από τον Δρ Φάουστ του Κρίστοφερ Μάρλοου (όπου στην τελευταία πράξη ο ήρωας δεν μπορεί να κάψει το χειρόγραφό του ή να λάβει συγχώρεση από έναν στοργικό Θεό) και από το λιμπρέτο της όπερας, τη μουσική της οποίας συνέθεσε ο Σαρλ Γκουνό. Επιρροή ασκεί επίσης ο Έκτορ Μπερλιόζ, ο οποίος έγραψε την όπερα La damnation de Faust. Στην όπερα αυτή υπάρχουν τέσσερις χαρακτήρες: Faust, ο διάβολος Méphistophélès, η Marguerite και ο Brander. Επίσης η Symphonie Fantastique, όπου ο ήρωας ονειρεύεται τον αποκεφαλισμό του και τη συμμετοχή του σε μία τελετή μαγισσών. Επιπλέον, γίνονται πολλές φορές αναφορές στο έργο του Ιγκόρ Στραβίνσκι: ο εξέχων χαρακτήρας και επικεφαλής της κλινικής Δόκτωρ Στραβίνσκι έχει το ίδιο όνομα με τον συνθέτη και στο μυθιστόρημα γίνονται αναφορές σε συγκεκριμένες συνθέσεις.
Ως επιρροή θεωρείται η σατιρική ποιητική του Νικολάι Γκόγκολ και του Μιχαήλ Σαλτίκοφ-Στσέντριν, όπως συμβαίνει και σε άλλα μυθιστορήματα του Μπουλγκάκοφ. Ο Μπουλγκάκοφ αντιλήφθηκε και ενσάρκωσε τις αρχές της αντίληψης του κόσμου του Γκόγκολ και του Σαλτίκοφ-Στσέντριν μέσα από την κωμική ανάμειξη του παράλογου, του φανταστικού και του πραγματικού. Η τεχνική πρόοδος και η ραγδαία ανάπτυξη της μηχανοποιημένης παραγωγής κατά τον 20ό αιώνα, σε συνδυασμό με το σατιρικό κίνητρο του πριμιτιβισμού, χαρακτηριστικό της ρωσικής λογοτεχνίας, άφησαν το αποτύπωμά τους στη φύση του γκροτέσκου του Μπουλγκάκοφ.
Ο διάλογος μεταξύ του Πόντιου Πιλάτου και του Γιεσούα Χα-Νότσρι είναι έντονα επηρεασμένος από την παραβολή «Ο μεγάλος ιεροεξεταστής» του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι από τους Αδελφούς Καραμάζοφ. Το κεφάλαιο «άτυχοι επισκέπτες» παραπέμπει στην Άννα Καρένινα του Τολστόι: «όλα έγιναν ακατάστατα στο σπίτι των Ομπλόνσκι». Το θέμα του Διαβόλου που εκθέτει την κοινωνία ως πολυκατοικία, όπως θα μπορούσε να φανεί αν αφαιρούνταν ολόκληρη η πρόσοψη, έχει κάποια προηγούμενα στο El diablo cojuelo του Ισπανού Luís Vélez de Guevara.
Το έργο υπάρχει ελευθέρα διαθέσιμο εδώ:
http://www.masterandmargarita.eu/
Η εικόνα είναι από την ομώνυμη κινηματογραφική μεταφορά του 2024.
Μετάφραση και ανάγνωση Γρηγόριος Καλογιάννης
Η ηχογράφηση δεν έχει κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Επιτρέπεται η αναπαραγωγή, αναδημοσίευση και ενσωμάτωση, με αναφορά στην πηγή και τους δημιουργούς.
