Başıma bi şey gelmeyecekse tüm karakterler ak pak çizilmişken Tanpınar’ın ideal Türkiye’sine uymayan, sorgulayan tek karakter olan Suat’ın tüm kötülüklerin yuvası haline gelmesini fazla manipülatif buldum.
Tanpınar tüm kitap boyunca yeni Türkiye’nin geçmiş mirasını unutmadan modernleşmesi gerektiğini oldukça didaktik bir ifadeyle savunmuş. Sahip çıkmak istediği geçmiş mirası da sadece Osmanlı Müslüman geleneklere sıkışmış. Başka türlüsü mümkün mü, eskiye dair bir bağ hissetmiyorum, diyen Suat zaten hızlıca dinsiz, hemen arkasından da çapkın ve şerefsiz olup ölürken bile milletin mutluluğunun ortasına incir ağacı dikmeyi becermiş. Uyum sağlamayanı, sağlayamayanı böyle şeytanlaştırmak, geçiş süreçleri, bir şeye bağlanmadan yaşanabilecek arada bir yerler olması imkansızmış gibi hemen diğer uca savurmak bana tehlikeli geldi açıkçası.
Kitaba ve bölüme dair fikirlerinizi aşağıdaki linkten instagram hesabımıza giderek bölüme ilişkin postun altına bırakabilirsiniz.
