Στο Yining και Yanging είμαστε ο Πάνος και ο Άγγελος. Οι εβδομαδιαίες συνομιλίες μας στο skype κάνουν κάθε φορά και τους δυο μας σοφότερους οπότε πρώτα αποφασίσαμε να τις καταγράψουμε και μετά να τις ανεβάσουμε εδώ. Σαν να είναι μια ραδιοφωνική εκπομπή που έρχεται να προσδώσει μια νέα προσέγγιση στον χώρο, με θέματα που ίσως τελικά μας βοηθούν όλους περισσότερο σε σχέση με τα συνηθισμένα.
Στην 45η δημοσιευμένη συνομιλία μας ξεκινήσαμε με το βιβλίου του ιδρυτή της λογοθεραπείας και επιβιώσαντα του ολοκαυτώματος, Βικτορ Φρανκλ, Man's Search for the Ultimate Meaning. Αναφερθήκαμε για δυο βασικούς άξονες. Το πόσο σημασία έχει να υπάρχει νόημα στη ζωή μας, δηλαδή ποσο εξαρτάται από αυτό αν θα έχουμε προβλήματα, αν θα είμαστε περιθωριακοί, αν θα είμαστε ευτυχισμένοι κ.ο.κ. Επίσης για το πόσο ρόλο παίζει να αντιμετωπίζουμε τους άλλους όχι απλά με αποδοχή αλλά και με την εντύπωση ότι είναι τέλειοι στην ιδανική τους μορφή, σαν άνθρωποι φωτεινοί με όλα τα καλά τους στοιχεία. Αναλύσαμε πόσο μεγάλη αξία με πολλούς τρόπους έχει αυτό και για εμας και για τους άλλους.
Μετά παρατηρήσαμε την τελειομανία μεταξύ άλλων που διακρίνει πολλούς ανθρώπους. Το γεγονός ότι δεν είμαστε διαγνωσμένοι με ψυχοπαθογένειες δεν πάει να πει ότι είμαστε άψογοι και δεν χρειάζεται να δουλέυουμε στον εαυτό μας. Έτσι είναι και δυσκολία μας πολλές φορές να αφεθούμε και να αποδεχτούμε ότι η ζωή δεν είναι πάντα όπως την έχουμε στο μυαλό μας.
Ταυτόχρονα αναλύσαμε ιδιαίτερα το πώς η πνευματική δουλειά έγκεται στην προσωπική εργασία και επουδενεί δεν πρέπει να αντιπροσωπεύει κι αυτή ένα εγώ, κάτι που δηλώνουμε από δω κι απο κει κομπάζοντας, προσπαθώντας να νιώσουμε ανώτεροι και ουτω καθ'εξ΄ής. Και σε αυτή την περίπτωση φαίνεται το πόσο πολύ πραγματικά απέχουμε από το ουσιαστικό νόημα της διδασκαλίας και είναι κρίμα. 'Ελλειψη αυθεντιότητας, αγελοποίηση, υλισμός, αντιγραφή, δικαιολογίες και πολλά άλλα συναντούνται στην συντριπτική πλειοψηφία όσων ασχολούνται με την αυτογνωσία.
Γενικώς φαίνεται πως οι 'ανθρωποι έχουμε παραχωρήσει τη σκέψη μας σε αυθεντίες όπως κανάλια, επιστήμονες, ιερατεία, μέντωρες, δασκάλους και λοιπά χωρίς να μπάινουμε στη διαδικασία να χτίσουμε τη δική μας κοσμοθεωρία βασισμένη στην ατομική μας εμπειρία.
Και γενικά οι κλειστοί μας ορίζοντες φαίνεται πως μας κάνουν να μηνα ασχολούμαστε και με το θάνατο σαν μέρος της ζωής. Αποφεύγουμε κάθε ανάλυση περι αυτού και όπως με όλα τα πράγματα όταν τα κρύβουμε κάτω από την κουβέρτα δεν μας κάνει καλό. Αντίθετα ζούμε στο μεταίχμιο και δεν ευχαριστιόμαστε πραγματικά τίποτα.
Σταθήκαμε πολύ στο παραπάνω και επίσης μιλήσαμε, όπως πάντα, και για πολλά πολλά άλλα θέματα.
