23 december 2019
Mijn mama is 1 week dood en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Op deze datum postte ik mijn eerste brief op Facebook en ontplofte mijn mailbox met berichten van mensen die exact voelden wat ik voelde en zich getroost wisten door mijn brief.
__________
Mams,
Precies 1 week geleden ging je dood. Niks loslaten, inslapen, overgaan, overlijden of sterven.
Je ging gewoonweg hartstikke dood.
Ik heb 3 dagen gehuild en ondertussen een begrafenis geregeld. Ik heb duizenden keren gedacht: “ Komaan Smeyers, je hebt dit nog nooit gedaan dus ge kunt het. Uw moeder heeft dit ook gedaan voor haar ouders. Miljoenen mensen hebben dit al gedaan. GIJ KUNT DEES.” Het verschil is, die miljoenen mensen hebben dat nog niet gedaan voor mijn mama.
Met andere woorden. Fuck it!
De vierde dag, vorige week donderdag dus, heb ik gewoon mijn kop in het zand gestoken. Als ik doe alsof ze niet dood is, dan is ze niet dood. Met als gevolg dat ik donderdagavond na het oudercontact vrolijk naar jou belde om te vertellen hoe Luiz zijn rapport is geweest. Dat was trouwens niet zo goed. Niet moeilijk. Zijn moeke ligt dood te gaan en het joch kan zich zo al niet goed concentreren. Hij schrok zich een ongeluk, beet zijn teleurstelling weg en denkt nu na over een richting met veel meer praktijk. Onder ons, wij weten al langer dat hij iets praktisch moet gaan doen, niet? Anyway. Ik belde dus om te vragen of jij hem wat kon oppeppen. Niet dus. Want jij bent dood.
Dag vijf en zes had ik het gevoel dat ik terug kon ademen. Dus deed ik allemaal dingen die niets met jou te maken hebben. Kerstcadeaus kopen, afspreken met vrienden, een paar Irish Coffees achteroverslaan op de kerstmarkt. Die vrienden weten dat ik geen alcohol drink en hielden wijselijk hun mond. Ik verkondigde overal dat ik ok was en eigenlijk ben ik dat ook, gezien de omstandigheden. Ik verzamelde foto’s uit onze fotoalbums, van je werk, van de reizen met Rudy en van de kleinkinderen. Ik plakte, ik knipte, ik knutselde. Ik deed alles om maar niet aan jou te moeten denken. Ik deed alles om niet aan mijn tekst te beginnen die ik vrijdag ga voorlezen. Want schrijven is denken aan jou.
Vandaag. Precies 1 week geleden op dit uur gaf ik een laatste kus op je warme voorhoofd en zong een liedje. De volgende kus was op je koude voorhoofd maar toen was er allang niet meer. Vanaf het moment dat je dood was, was je ribbedebie en jouw lichaam slechts het omhulsel van wie je was geweest. Vandaag schrijf ik en denk ik aan jou. En aan Sarah die vorige week zei: “Als we onze kop in het zand steken, is dat voor onze eigen bescherming. Dan ga je maar beetje bij beetje verdriet voelen. Als je dat in één keer voelt, dan ontplof je.” En ik denk aan mijn nicht die vanmorgen vertelde: “Het eerste jaar is er een van vele eerste keren.”. Ze had gelijk. Dit is mijn eerste week zonder jou.
__________
In deze episode leest Kris Philips [Weg van Woorden] de eerste brief voor en vertel ik hoe ik die week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen. Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast met deze persoon. Wil je graag jouw verhaal met mij delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
