Over week 3.
Op 6 januari ben ik drie weken verder en start mijn laat-mij-gerust periode. Terwijl ik de podcast maak, ontdek ik dat het een overlevingsstrategie is die ik stilaan mag loslaten. Deze episode klinkt alsof ik 100 zinnen tegelijkertijd wil vertellen en in mijn hoofd was het ook. Ik hoop maar dat het verhaal van deze week helder genoeg is.
_________
Over brieven aan mijn mama
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 3.
Dag Mams,
Je bent nu drie weken dood.
Rudy, Sarah en ik zijn alledrie terug gaan werken. “C’est la vie”, hoor ik je in gedachten zeggen. Je zou net hetzelfde gedaan hebben. De Danny-spirit noemen ze dat bij jou op het werk.
Met vijfenveertig waren ze. Vijfendertig collega’s en een stuk of tien cliënten met wie je vroeger dagelijks in het broodatelier of het soepatelier stond. Daar stonden we redelijk van te kijken. Ik denk dat het wel wat wil zeggen als er nog zoveel volk komt opdagen voor iemand die gepensioneerd is. Je bent uiteindelijk maar een maand voor je echt op pensioen ging uitgevallen. Diepbedroefd namen ze afscheid van jou, net zoals wij.
Mijn schoonbroer heeft foto’s genomen van de uitvaart. Daar ben ik eigenlijk verdomd blij mee. Het was niet afgesproken. ‘t Stond ook niet op je lijst met wensen en instructies na je overlijden. De schoonbroer is sinds een jaar of vier nogal hevig aan het amateur fotograferen. Ik ben blij dat hij zijn camera bij had. Onverwacht konden we hem vragen of hij foto’s wou nemen. Dit weekend hebben Rudy en ik ze samen bekeken. Eigenlijk een van de betere momenten van de afgelopen weken. Ik merkte dat heel die dag een beetje aan mij is voorbij gegaan. De foto’s waren een goeie terugblik. Zoveel mensen die ik blijkbaar wel dag heb gezegd maar die ik niet registreerde.
Deze week heb ik de notaris gebeld. Ik heb gevraagd of zij de afhandeling van jouw nalatenschap willen doen. Ik zou het zelf wel kunnen. Mijn juristenverleden zit ver weg maar niet voor dit soort dingen. Ik heb er gewoon geen goesting in. In dat geloop met papieren en tientallen kopietjes versturen omwille van een of andere idiote regelgeving.
Ik wil er niet mee bezig zijn. Dat is de fase waar ik nu inzit. De laat-mij-gewoon-alleen-en-gerust-fase. Alstublieft geen gedoe rond mijn kop en geen discussies. Laat mij gerust.
Ik besloot tot deze fase toen ik dé vraag stelde aan mezelf. Dé vraag die ik aan al de mensen stel wanneer ze bij mij komen voor rouwbegeleiding. “Wat heb jij nu nodig om je beter te voelen?”. Ik kwam uit op laat-mij-gerust.
Niks nieuws zou je zeggen. We hebben er nog goed mee gelachen vorig jaar. Toen was er ineens de trend om dit soort zinnen op een spul te zetten. Je had nog in je handen gestaan met een koffiemok waar op ‘Ik moet just niks’ opstond. Daarna had je spijt dat je ze niet had gekocht. Misschien moet ik er voor mezelf maar eens naar op zoek gaan. Zou een mooie herinnering zijn.
Hoewel, ik wil er - denk ik - niet mee bezig zijn. Wat haalt het uit?
Het is niet dat zo’n tas jou terugbrengt.
Misschien moet ik gewoon ook mezelf gerust laten.
Of misschien moet ik just niks!
© Katrien Smeyers 2020
__________
Opnieuw leest Kris Philips [Weg van Woorden] de derde brief en vertel ik hoe ik deze brief beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen.
Ben je fan en ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast met deze persoon. Wil je graag jouw verhaal mij mij delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
