Dagboekfragment 20 januari 2020
Vier weken na haar sterven ben ik terug aan het werk. Onverwacht krijg ik een uitvaart van een vrouw van 66 die sterft na twee jaar vechten tegen kanker. Een bijna onmogelijke opdracht om uit te voeren en de eerste keer in mijn lange jaren dat ik eigenlijk wilde opgeven maar het niet heb gedaan.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 5.
Dag mams,
“Het gaat niet”. Dat zei ik tegen mezelf in de spiegel. Die ‘niet’ had te maken met mijn werk deze morgen. Een uitvaart van een vrouw van 66 die na twee jaar vechten tegen kanker de strijd moest opgeven. Herkenbaar?
Mijn favoriete quote en oppepper van jewelste - Ik heb dit nog nooit gedaan dus ik denk wel dat ik het kan - viel in honderdduizend stukken. Want viereneenhalve week geleden stond ik ook achter een spreekstoel te vertellen over een vrouw die na twee jaar vechten de strijd tegen kanker was verloren. Jij. En dus ging het niet. Er flitste heel veel belachelijke excuses door mijn hoofd:
Op 1. Ik bel om te zeggen dat ik naar de spoed moet.
Nr. 2. Ik laat gewoon niets weten en ze lossen het maar op.
Dan 3. Ik ga en stort ineen ter plekke in de aula.
4. Ik rijd onderweg express tegen een paal - lichte tik weliswaar.
Of 5. Ik rijd bewust verkeerd en bel om te zeggen dat ik in een file van een uur sta.
6. Ik heb een platte band.
Ik deed geen van deze dingen. Want de Danny-spirit kwam boven en ik hoorde mezelf zeggen met jouw stem. “Die jongen die afscheid moet nemen van zijn mama, heeft een trauma voor de rest van zijn leven als ge niet komt opdagen. En nu wegwezen!”.
Dus ik ging. Naar de aula. En ik stond achter de spreekstoel. Waar ik de ene déjà-vue na de andere had. Ik liet geen traan. Ik duwde alles wat ik voelde weg en concentreerde me op mijn werk. Tekst goed uitspreken. Verhaal vertellen, niet zomaar voorlezen. Oeps, er gaat iets mis met de powerpoint. Allé, dat ging toch goed bij de doorloop. Wacht, de volgende foto komt just goed uit bij die andere tekst. Geluk bij een ongeluk. Tijdens het spreken efkes omwisselen. Ter plekke een bruggetje verzinnen. Hé, gered. Niemand heeft iets gemerkt. Het is alsof het zo moest zijn.
Na de dienst. Rouwkaartjes uitdelen. Zoon van ... goed vastgepakt. Een warme knuffel. Hij wist dat ik exact hetzelfde voelde. “Hou je sterk”, zei hij,” ge zijt een topwijf omdat ge dees hebt gekund”. “Probeer elke dag 1 ding te doen waar je blij van wordt”, fluister ik terug. “En laat je eerste gedachte ‘s morgens eentje van liefde zijn. Dat helpt mij in ieder geval vooruit”.
In de auto. Ik heb 10 dagen aan een stuk gewerkt. Niet goed, ik weet het. Ik kijk naar mezelf in de autospiegel. Lang en hard. Ik probeer te kijken naar mijn emoties. Ze zijn er. Ik weet het. Maar ik stop ze weg. Ik rijd naar huis en parkeer en realiseer. Nummer 6 is waarheid geworden. Ik heb een echt platte band. En ik besef. Zelfs het universum, of misschien wel jij maakt me duidelijk.
Het is tijd voor rust.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en zelf vertel ik hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen. Ben je fan en ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast met deze persoon. Wil je graag jouw verhaal mij mij delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
