Week 7.
"Ik voel dezelfde leegte dan drie geleden maar dan anders". Dat is nu eens een typische Katrien uitleg om te zeggen dat ik iets gelijkaardig voel. Zeven weken na haar overlijden ploeteren we moedig verder. Kris schreef me in een mail: "Het lijkt wel of jij drie jaar geleden het scenario schreef voor dagen zonder broer van Jeroen Meeus." Dat bewijst nog maar eens dat rouw voor iedereen hetzelfde is maar dan anders.
_________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 7.
Dag Mams,
Ergens onderweg tussen jouw sterven en vandaag ben ik veranderd. Ik ben er nog niet over uit of dat een goeie zaak is of een uitdaging waarmee ik mezelf hopeloos in nesten ga werken :-).
Er is een leegte in mijn lijf gekomen die ik niet opgevuld krijg. In een artikel dat ik doorgestuurd kreeg stond als titel: “When you lose your mom, you lose a part of your soul”. Ik weet zelf niet of een deel van mijn ziel is dat ik verloren ben maar ik ben wel iets kwijt.
Ik kan het echt nog altijd niet vatten, mams, ik kan het echt nog altijd niet vatten. Alles voelt echt zo leeg aan en ik mis jou zo erg hard. Het is nog altijd gewoon het gemakkelijkst om er gewoon niet aan te denken. Ik ben soms zo boos op jou. Niet omdat je ziek bent geworden, niet omdat je dood bent gegaan. Daar kon jij allemaal niets aan doen. Maar wel omdat je mij verplicht hebt om elke week een brief te schrijven. Daarmee heb je mij gedwongen om elke week opnieuw bewust te zijn van jouw afwezigheid en te voelen. Te voelen dat jij er niet meer bent. Terwijl ik liefst van al gewoon mijn ogen dicht toe, mijn gevoelens wegstop en doorga.
AAAAAAaaaarrghhhhhHHHHHHH
Ik haat dit, ik haat dit. IK HAAT DIT!
Er zijn godverdomme zoveel echt slechte mensen die het verdienen om te sterven. Die anderen den duvel hebben aangedaan, kinderen hebben verkracht, hele families hebben uitgemoord. Die in- en inslecht zijn. En die, die klootzakken die worden stokoud.
Ik weet dat ik niet de enige ben die dit voelt. Ik weet dat ik niet alleen ben. Honderden, duizenden, miljoenen mensen verloren hun mama. En soms ... erger nog een kind. Toch kan niemand mij zeggen hoe de volgende dag eruit zal zien. Hoe ik mij ga voelen. Of het lege dag wordt of een dag vol met plannen en energie. Of ik verdraagzaam ben of juist heel onrustig. Hoelang het nog duurt. Wat ik moet voelen. Wat ik moet zeggen.
Ik denk dat het dat is wat ik kwijt ben. Mijn ongelofelijke rust. Ik heb stress. Mijn haar wordt elke week grijzer in een tempo dat niet te volgen is. Ik slaap maar word elke nacht een paar keer wakker badend in het zweet. Ik eet maar ik geniet er niet van. Ik verlies mezelf elke dag opnieuw in het verdriet en in de pijn.
Toch sta ik elke ochtend op en laat ik mijn eerste gedacht er eentje van liefde en dankbaarheid zijn. Toch begin ik elke dag opnieuw met goeie moed. Vandaag gaat het beter zijn. Vandaag ga ik minder pijn hebben. Vandaag ga ik minder huilen.
En dan gebeurt er iets. Meestal iets simpel. Een lied op de radio. Iemand zegt iets wat jij ook zou gezegd hebben. Ik zie je lopen in de winkelstraat. Ik hoor je stem. Ik pak zonder nadenken de telefoon om je te bellen. Ik schrijf op een briefje wat ik niet mag vergeten te zeggen.
Soms wil ik stoppen met deze brieven schrijven. Soms wil ik dat ik je niet beloofd had om ze te schrijven. Soms wil ik dat je niet zo slim was geweest mij te laten beloven dat ik ze zou doen. Toch schrijf ik ze.
Tot volgende week dan?
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en zelf vertel ik hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen. Ben je fan en ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast met deze persoon. Wil je graag jouw verhaal mij mij delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
