Dagboekfragment 17 februari 2020.
Ik was ervan overtuigd dat je zou komen spoken. Ik dacht dat mijn verjaardag écht de ideale dag zou zijn om je belofte waar te maken. Dus toen ik ‘s avonds moe ik mijn bed kroop, plofte er iets in mijn hart. Ik wist. Je zal niet komen spoken. Niet nu. Niet later. Gewoonweg niet.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 9.
Dit jaar was de eerste keer. Ik werd wakker en geen bericht. Geen sms. Geen mammie die me als eerste een gelukkige verjaardag wenste. Dus huilde ik echte bittere tranen. Eerst in mijn eentje onder de douche. Daarna in de armen van Edward. Het leek alsof ik niet kon stoppen. Toch geraken tranen op. Bij mij was dat na een half uur. Buiten waaide storm Dennis even hart als de storm in mijn hart.
Ik had me de rest van de dag ellendig kunnen voelen. Daar had ik bewust voor kunnen kiezen. Toch koos ik niet voor tranen. Ik weet niet waar ik wel voor koos. Daarvoor was de hele dag té dubbel. Genieten zat erbij. Veel lachen. Met mijn ogen dicht in de - toch wel - warme wind staan. Glaasjes bubbels. Apéro hapjes voor 40 mensen en we waren maar met 15. Pizza’s in de oven. Mijn allerbeste vrienden nog eens zien. Mijn aller-aller beste vriendin die me een van de mooiste brieven schreef. Over onze 25 jaar durende vriendschap.
Af en toe krakte het. Toen ik Luiz ging halen bij Va Rudi. Hij is daar dit weekend voor het eerst blijven slapen. Hij heeft genoten. Samen werken in de tuin. De molshopen platrijden. Niet dat het veel hielp. De mol had vrienden opgetrommeld om gedurende de nacht evenveel hopen bij te maken. Spek met eieren eten. Even bijpraten met Rudi. Skikleren sorteren en uitkiezen. We stapten in de auto en huilden allebei. Omdat jij er niet was. Ondertussen waaide de storm harder.
Ik was ervan overtuigd dat je zou komen spoken. Ik dacht dat mijn verjaardag écht de ideale dag zou zijn om je belofte waar te maken. Dus toen ik ‘s avonds moe ik mijn bed kroop, plofte er iets in mijn hart. Ik wist. Je zal niet komen spoken. Niet nu. Niet later. Gewoonweg niet.
Ik zal je tegenkomen op andere momenten. Een vriendin zei dat we elkaar in de stilte ontmoeten. Ik denk dat ik je vooral in de storm ga tegenkomen. Wanneer het hard waait en mijn verdriet een uitweg vindt. Wanneer de omgevallen bomen metafoor zijn voor omgevallen muurtjes rond mijn hart. Wanneer de weggewaaide takken betekenen dat het langzaam breekt, dat verdriet. Wanneer de regen even hard vloeit als mijn tranen.
Als het stormt zal het goed zijn want na storm en regen, komt altijd zonneschijn.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en zelf vertel ik hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen. Ben je fan en ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast met deze persoon. Wil je graag jouw verhaal mij mij delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
