Dagboekfragment week 10.
Wat me blijft verbazen is de dubbelzinnigheid van rouw. Rationeel weet ik heel goed dat jij er niet meer bent en besef ik dat je overleden bent en even rationeel maak ik bewust te keuze om dat zomaar te negeren en te doen alsof het nooit is gebeurd. En dan... komt het moment dat mijn verdriet mijn ratio inhaalt en ik word overgeleverd aan een pijn die ik niet beschrijven.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 10.
Dag Mams,
Skiverlof 2020. Zonder jou.
De berichten uit het verre Oostenrijk zijn positief. Ik denk dat ik er hier in België meer van wakker lig dan zij die het ginder zonder jou moeten stellen.
Week 10 ondertussen dat ik de muren oploop. Verloren loop in mezelf. Best ok ben maar ook maar half leef. In mijn naïeve ideale wereld dacht ik dat tijd alle wonden heelt. Dat ik me beter zou voelen naarmate jij langer weg bent. Dat is niet.
Ik kreeg twee jaar tijd om te wennen aan de idee dat jij er op een dag niet meer zou zijn. Dus ik dacht oprecht dat ik al een deel rouw achter de rug had. Maar ik merk dat ik elke dag een beetje dieper wegzak in een gemis dat ik met geen woorden kan beschrijven. Dat ik doe alsof ik me beter voel. Dat is niet zo.
Na 10 weken ben ik klaar met doen alsof. Mijn rug voelt aan alsof er elke nacht een tractor overheen rijdt. Ik ben honds- en hondsmoe. Ik zou uren en weken kunnen slapen. Of er zijn dagen dat ik een bijna tomeloze hoeveelheid energie heb en ik bergen werk verzet. Er is geen balans meer tussen hoog en laag. Het gaat ofwel heel erg goed ofwel heel erg slecht.
Toch wil ik niet zomaar thuis in bed kruipen en verdwijnen in mijn eigen wereld onder een dekentje. Ik weet niet wat ik wel wil maar dat niet. Ik heb al eens plat gelegen. Met een burn-out. Met mijn rug. Met een oorontsteking van 8 maanden. Ik wil niet verdwijnen. Ik wil leven.
Maar nu, 10 weken later, ben ik klaar met doen alsof.
Ik laat los mammie. Ik laat los. Alles. Controle. Emoties. Verdriet. Pijn. Gemis. Zoeken. Hopen. Denken. Veranderen. Invullen. Leegte. Eten. Drinken. Ik laat los. Ik val. En kom thuis in mijn verdriet.
Dag Mammie,
daar ben je dan.
Ik durf je zien en voelen. Ik zoek in mezelf naar jou. Naar wie jij bent.
Ik durf je te missen. Eindelijk durf ik je te missen. En ik mis je. Meer dan ik woorden heb, mis ik je.
Er bestaan zelfs geen woorden om te beschrijven wat ik voel. Hoe ik zonder jou verder ga. Dag in, dag uit. Met die constante onvervulde wens om jou nog eens te zien of te horen.
Had je me dat nog maar geleerd. Hoe je dat doet. Het verlies van je mama verwerken.
Jij hebt het gedaan toen je nog geen dertig was. We hebben er nooit over gepraat.
Kon je dat niet of wilde je niet?
Omdat je wist hoeveel pijn zoiets doet?
Omdat je wist dat er geen woorden bestaan om het uit te leggen?
Of omdat je wist dat verdriet daar gaat waar woorden niet bestaan.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later?
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
