03 maart 2020.
Deze week neem ik de episode op, buiten in de sneeuw in Finland. Na een week vol sneeuw- en vooral buitenactiviteiten voel ik dezelfde lichamelijk pijn als drie jaar geleden. Alleen de reden en de omstandigheden zijn anders. Deze aflevering gaat dus over de lichamelijke pijn die het missen van mijn mama doet. Hoe mijn lichaam reageert als reactie op het verstoppen van emoties.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 11.
Het is stom in mijn hart. Als in: “mijn hart heeft tijdelijk de mogelijkheden niet meer om te voelen“.
Dag Mams,
Gisteren zat ik achter mijn pc om na een vervelende dag mijn wekelijkse brief aan jou te schrijven maar het ging niet. Ik had net een ongemakkelijk telefoongesprek achter de rug en ik was moe, zo moe. Ik had de fut niet meer.
Vandaag zat ik opnieuw achter de pc en ik voelde weerstand om te schrijven. Weer voor de zoveelste keer vertellen dat ik je mis, dat het pijn doet en dat ik me slecht voel. Bovendien zit mijn neus vol snot, mijn keel dicht en ik hoor niets meer door een su-per-ver-ve-len-de verkoudheid die nu al weken mijn energie opeet! Dus liet ik ook deze morgen mijn brief voor wat het was en deed gewoon verder.
Ineens tijdens de rouwcoaching, terwijl ik een uitleg aan het doen was over rouwen op vier niveaus en specifiek lichamelijke rouw, viel mijne frank. Natuurlijk. Kieken. Hoe kan ik nu zo stom zijn!
Vanaf het moment dat ik wist dat jij ongeneeslijk ziek was, heb ik me voorbereid op het moment van jouw sterven. Op een heel rationele manier. Alle informatie opzoeken. Alternatieve en experimentele therapieën onderzoeken. Websites van rouworganisaties lezen van voor naar achter. Al mijn boeken nog eens herlezen. Met mensen praten die hetzelfde hadden meegemaakt.
Toen ging je dood. En ik ging mee dood.
Mijn lijf haakte af. Mijn rug zei krak. Mijn stem viel weg. Mijn slaap ook. Eten werd een obsessie. Liefst iets met suiker want dan bleef ik wakker. Daarna ging ik naar niet eten. Logisch ook. Na 4 jaar weinig suiker, kwam daar ineens een drugs binnen van jewelste. Dus protesteren mijn gewrichten. De ene ontsteking na de andere. Snot. Hoofdpijn. Krampen in mijn been. Mijn darmen overhoop.
Terwijl ik mijn uitleg deed tegen de bezoeker van deze morgen, zag ik het licht. Mijn lichaam rouwt. Mijn hoofd weet dat jij er niet meer bent maar mijn lichaam moet nog volgen. Dat ik daar niet eerder op ben gekomen. Zal de beruchte blinde vlek zijn. Het is gek maar nu ik dit weet mams, voel ik mij gerustgesteld. Opeens ook minder verdrietig. Opgelucht zelfs. Te beseffen dat ik op elk niveau moet rouwen: lichaam, hoofd, hart en ziel.
Terwijl ik dit opschrijf zie ik je in gedachten naar me kijken. Een beetje lachen. Er het jouwe van denken. Van mijn uitleg. Maar ook blij. Dat ik me weer beter voel. Ook al snap je er niks van. Van mijn uitleg dus.
Ik kijk terug. Recht naar jou. Ik denk dat het de eerste keer is dat ik dat doe. Naar jou kijken.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later?
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
