Dagboekfragment week 12.
Je zal me nooit horen zeggen dat ik beter of sterker ben geworden na het overlijden van mijn mama. Hoe kan iemand zoiets zeggen? Zit ik beter in mijn leven omdat ik na haar sterven andere keuzes heb gemaakt en daardoor mijn leven intenser leef? Honderd procent en volmondig JA! Maar ik wil nog altijd dat ze niet in een potje met as op mijn voorouderaltaar staat maar door de deur komt gewandeld op een mooie zonnige lentedag.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 12.
Dag Mammie,
Sinds vorige week lig ik elke avond rond 19u in de zetel met koorts. Pseudo koorts noemde onze vroegere huisarts dat. Van gezond naar koorts en griep in 10 minuten, noemden wij dat. Jij had het en ik heb het ook. We hadden het er soms over dat dit waarschijnlijk lichamelijke stress is. Ik ben er nu van overtuigd.
Sinds ik herkende dat ook mijn lichaam rouwt om die kus op je wang bij het binnenkomen. Of die arm om je schouder wanneer je het weer even teveel was, of gewoon naast je zitten mijn bil tegen de jouwe, mijn schouder tegen de jouwe. Niks zeggen voor een paar minuten en dan: “ Tja mams, ik heb er geen woorden en geen oplossing voor maar zeg me wat je nu nodig hebt”, voel ik de pijn in mijn lichaam. De hunkering naar aanraking of warmte van jij dicht tegen mij.
Dingen die je vaak zei na mijn vraag: “ meer tijd, meer kansen, een sterker lichaam “. Je wilde nog zo graag eens met je twee dochters gaan winkelen. Op uitstap maar dat is er niet meer van gekomen. Je wilde niet in een rolstoel op stap gaan en je kon niet meer langer dan een uur rechtstaan. Als je beter was, dan zouden we dat doen. We lieten je in de waan of speelden we gewoon het spelletje mee?
Nu mijn hoofd aanvaard heeft dat je er niet meer bent, nu rouwt mijn lichaam. Dus voel ik me heel heel slecht omdat het ook letterlijk overal pijn doet. Dat ik dit nu zo bewust ervaar doet me beseffen hoeveel pijn verdriet doet. Ik had het natuurlijk al gelezen. Maar tussen lezen en zelf iets ervaren ligt een wereld van verschil natuurlijk.
Bij mij is dat dus koorts en griepachtige verschijnselen.
Nu is het mijn lichaam dat moet aanvaarden dat jij er niet meer bent.
Ik wou dat ze hier een pilletje voor hadden.
Dat dit voorbij was.
Nee, niet waar.
Ik wil je gewoon terug.
Niet in een pot met as maar in het echt.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later?
Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
