Dagboekfragment week 13.
Wat we al dagen vreesden werd waarheid. Covid-19 werd een wereldwijde pandemie. Wat ik toen nog niet besefte, was de impact die deze afzondering zou hebben op mijn rouwproces. Van de ene dag op de andere was ik alleen maar omringt door rouw. Ik deed dus wat ik zo goed kan: bewust vergeten dat het verdriet er was en daardoor vergat ik ook mijn mama.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 13.
Ik was je vergeten. Ik was je godverdomme vergeten.
Vannacht rond 2u ‘s nachts zat ik rechtop in mijn bed en realiseerde me dat ik mijn brief aan jou niet had geschreven. Niet aan gedacht. Niets. Mijn hoofd leeg. Geen mentale herinnering. Nada. Noppes.
Dat zorgde voor een huilbui zoals ik er nog nooit een had gehad. Ik weet dat ik lief mag zijn voor mezelf. Dat dit hoort bij een rouwproces. Dat het goed is. Dat wil zeggen dat ik heel en genees van mijn verdriet. Dat ik stilaan terug richting het leven kijk. Niet blijf hangen in de dood. Maar jou twee dagen vergeten sneed door mijn hart.
Nochtans steek ik elke dag kaarsen aan op het voorouder altaar in ons huis. Daar staat het kleine potje met as op tot we eens in Alaska zijn geraakt en ik een deel van jou daar uitstrooi. Ik zie je elke dag op de foto die er op het altaar staat. En toch was ik je vergeten.
Ik zou Corona de schuld kunnen geven. Als er al schuld is. Maandag waren we druk bezig met de verhuis van mijn bureau naar thuis. Het atelier is gesloten wegens kangoeroe woning met atelier en oude van dagen die dagelijks mijn deur passeren. We waren bezig met organiseren van de thuisschool voor Luiz. En ‘s avonds had ik koorts. Vermoeidheidskoorts. Je weet wel, die van 0 naar 38 in 10 seconden.
Ik zou veel dingen kunnen verzinnen maar feit is. Je was twee dagen niet in mijn gedachten. Ik heb twee dagen doorgebracht zonder dat ik bij wijze van spreken elk woord sprak met jou in mijn achterhoofd. Of elk gebaar met jou naast mij.
Beseffen dat ik je was vergeten, doet de pijn ook heropleven. Of is het de quarantaine waar ik al een week in zit. Het thuiswerk. Niet elke dag fietsen naar mijn atelier. Geen les geven en geen les krijgen. Het zou kunnen. Alles ligt hier overhoop door de pandemie die er nu aan de gang is.
Het maakt niet uit. Ik was je vergeten. Nu al.
Nog maar 3 maanden later was ik je al twee dagen vergeten.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
