Dagboekfragment Week 14.
Ik kan het voor mezelf nog altijd niet inschatten of ik door de tijd die ik kreeg om zo bezig zijn met het rouwproces sneller stappen heb gezet dat het ervoor heeft gezorgd dat ik drie jaar later nog altijd heel erg bezig ben met haar overlijden.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 14.
Corona is kak.
Drie weken, mams. Drie weken zit ik al thuis. Net een weekje langer dan de rest.
Drie weken geen werk. Dat terwijl werken net mijn gedachten verzet. Niet meer dus.
Ik word gedwongen om minuut per minuut onder ogen te zien dat jij er niet meer bent. Het verstoort mijn creatieve proces. Ik zit in mijn atelier. Ik maak oefeningen voor de huidige lesgroep. Ik bekijk honderd keer mijn lijstje met dingen die ik doe tijdens een coronacrisis. Ik geraak echter geen meter vooruit. Ik staar uit het raam. Ik eet koekjes. Ik drink een latte met havermelk. Ik staar nog wat uit het raam.
De quarantaine op zich doet me niet zoveel. Ik heb niet erg veel behoefte aan sociaal contact, niet offline en niet online. Introvert. Dus ik geniet wel van weinig auto’s op straat. Niet zoveel mensen om tegen te komen. Weinig lawaai. Niet zoveel keuzes te maken. Rust. Alles is in rust. En daar kom ik je tegen. In die rust.
Ik heb al drie nachten over jou gedroomd. Hele echte dromen. Elke nacht gaat het verhaal een beetje verder. We zitten samen in een huis. Jij, Sarah en ik. In het huis wonen voorouders. Geesten en spoken. In elke kamer laten ze weten dat ze er zijn. De lampen flikkeren. Deuren gaan open en dicht. Gordijnen bewegen. Ze willen iets van mij. Maar ik begrijp niet wat precies. Jij leert mij hoe ik moet communiceren met hen.
Soms denk ik. Misschien is dit het. Ik heb jou gevraagd om te komen spoken. Misschien is dit het. Misschien leer jij me in mijn dromen hoe ik moet praten met de doden zodat ik kan praten met jou. Misschien word ik gewoon ook zot van het constant denken aan jou.
Quarantaine.
Fysiek en sociaal doet het me niet veel.
Maar in mijn hoofd zorgt het voor chaos.
PS. We maakten van jouw urne een vogelhuisje. Zodat je ook na jouw dood een warm nest kan zijn. Tenminste. Rudy deed dat, helemaal alleen. In quarantaine. Deze herfst volgt de boom en de zitbank.
Zo kunnen we altijd bij jou thuis komen. Ook na jouw dood.
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
