Dagboekfragment week 15.
Ik wil licht, lichter en luchtig. Verdrietig zijn wordt zwaar en beperkend. Kan dat nu al? Nog maar 4 maanden na haar dood? Samen met de lente gaat de slinger van verdriet naar de lichtere kant van het leven waar de dagen langer zijn dan de donkere nachten.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 15.
Vandaag is er iets veranderd. Ik heb mijn bureau weggedaan en ben op een andere plek gaan zitten in mijn atelier. Ik zit nu aan een gewone witte tafel. Het bureaumeubel voelde ineens te zwaar aan. Edward draaide met zijn ogen toen ik zei dat ik een en ander wilde veranderen in het atelier. Maar hij sprong mee op de fiets en kwam helpen. Het bureaumeubel staat nu opgeslagen in de garage van de huisbaas. Dank u huisbaas van mijn atelier.
Meubel te koop.
Net zoals dit meubel voelt mijn verdriet om jou ook te zwaar aan. Ik verander. Ik ga in sneltempo doorheen mijn emoties. Sommige dagen gaan goed. Andere zijn hel. En ik heb nood aan lichter. Lichter in mijn hoofd. Lichter in mijn hart en lichter in de ruimte waar ik werk.
Er zit een dikke doffe laag op mijn creativiteit. Ik merk dat ik creatief ben vanuit geluk en niet vanuit verdriet. Ik heb blijkbaar endorfines nodig om te kunnen creëren.
Dat betekent mams, dat jij in de weg zit.
Jezus, dat klinkt hard. Maar mijn verdriet om jou zit mij in de weg. Ik wil het weg. Ik verlang naar vrolijkheid. Voelen dat ik het geluk heb om zonder zorgen heel vroeg op te staan om de zon te zien opkomen. Ik heb er genoeg van om tot diep in de ochtend te slapen omdat ik zo moe ben van het verdrietig zijn. Ik wil opnieuw elk moment van de dag het gevoel hebben dat ik voluit kan zingen zonder een krop in mijn keel te krijgen.
Want het laatste lied dat ik zong was op maandagochtend 16 december. De dag dat jij stierf. Toen zong ik. Ik zong je in slaap. Ik zat even alleen bij jou te wachten tot mijn zus er was. Rudy was heen en weer naar de garage. Ik hield je hand vast en ik zong. Nu wil ik terug zingen zonder die krop in mijn keel.
Ik heb mijn bureau weg gedaan. Het bureau waar ik afgelopen 10 jaren aan werkte. Waar ik mijn afscheidsbrief aan jou schreef. Waar wij samen ons broodje opaten vorig jaar in mei. Toen kwam je langsgefietst in een van je goeie weken.
Tegelijk met dit meubel vertrok er iets in mijn hart.
Het fladderde zomaar weg door het openstaande raam.
Ik denk dat het jouw lied was.
PS: iemand een bureau nodig?
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
