Deze opname kent problemen. Samen met Spotify zoek ik naar een oplossing.
Je kan ze wel beluisteren op de website van Brieven aan mijn mama via deze link
https://rebelceremonies.mykajabi.com/podcasts/brieven-aan-mijn-mama/episodes/2147913528
Dagboekfragment week 18.
Deze week ontdekte ik dat ik geen leuk mens ben. Iemand vond het ook heel erg nodig om mij dat te zeggen. Ik ga niet schrijven wat mijn antwoord was, ik kan wel zeggen dat ik iedereen uitdaag om het te doen. Zeggen hoe ik mij moet voelen, bedoel ik dan. Ik ben er klaar voor om een paar meppen uit te delen. Ik ben er alleen te moe voor.
__________
Over Brieven aan mijn mama.
Mijn mama sterft op 16 december 2019 en mijn onwaarschijnlijke zoektocht naar een leven zonder haar vangt aan. Een week later postte ik mijn eerste brief aan haar op Facebook en een tsunami van berichten met mensen die voelden wat ik voelde overspoelde mijn mailbox. Drie jaar later maak ik van de brieven een podcast over het jaar van de eerste keren zonder haar.
__________
Brief week 18.
Dag mams,
Afgelopen 10 dagen kan ik omschrijven als “De 10 dagen in mijn leven dat ik enkel sliep en droomde”. Coronagewijs redelijk milde symptomen. Fysiek volledig uitgeput. Écht compleet van de wereld. De laatste dagen ging het fysiek beter maar ben ik in mijn hoofd naar beneden geduikeld alsof ik in een draaikolk zat. Elke keer wanneer ik dacht dat ik de bodem wel zou bereikt hebben, bleek er nog een laagje verdriet te zitten en nog een en nog een en nog een.
Uren heb ik gehuild, liggend in bed of liggend op de tuinstoel onder de boom.
Uiteindelijk heb ik mijn quarantaine verbroken en ben ik 4 uur gaan fietsen. Zonder plan. Doorheen velden, straten en bossen. Ik fietste waar mijn gevoel zei dat ik heen moest.
Soms kwam ik uit op een herkenningspunt. Dan kon ik weer verder. Mijn neus volgen.
Hoe meer ik fietste, des te helderder werd mijn hoofd en mijn hart. Mijn lijf en kop werden weer verbonden met elkaar. Het gemis werd terug hanteerbaar. Het werd rustig.
Ik ontdekte twee dingen tijdens mijn lange fietstocht (waarvan ik trouwens om ongeveer 18u in slaap viel om pas rond 9u volgende dag wakker te worden).
De eerste ontdekking was het gevoel van totaal niet weten waar je heen gaat maar wel weten en voelen dat het goed komt. Dat er ergens wel een moment is dat er herkenning is. Een gevoel van vertrouwdheid. Tegelijkertijd ontdekte ik nieuwe wegen. Soms kwam ik tot drie keer uit op hetzelfde punt via een andere weg. Ik heb me geen enkel moment verloren gevoeld.
De tweede ontdekking was het feit dat ik geen leuk mens ben. Niet omdat ik rouw en daardoor misschien wat prikkelbaar maar omdat ik van jou niet heb geleerd om me open te stellen voor anderen. Je deed het ook niet bij mij. Pas de afgelopen twee jaar mocht ik ontdekken wie je echt was, vielen al je maskers af. Ik realiseer me nu dat ik je dat ongelofelijk kwalijk neem. En dat ik het ook niet begrijp. Want na jouw dood kregen Sarah en ik mails over jou van mensen die we niet kenden maar waarvoor je een ongelofelijke inspiratiebron was. Mensen die op weg had geholpen met je inzichten en je feilloos gevoel voor
.... de rest van deze brief is op onverklaarbare wijze weg...
__________
Voor deze podcast krijg ik hulp van Kris Philips [Weg van Woorden] en ik vertel hoe ik de week beleefde aan de hand van mijn dagboekaantekeningen en herinneringen maar ik reflecteer ook naar het nu. Wat doet het overlijden van mijn mama met mij, drie jaar later? Ben je fan of ken je iemand die geholpen is met mijn verhaal? Deel dan de link van deze podcast. Ik vind het nog altijd fijn om anderen hun verhaal te horen dus wil je graag dat van jou delen? Dan mag je me altijd mailen post@katriensmeyers.be
